Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Την απεργία τους συνεχίζουν οι διοικητικοί υπάλληλοι των ΑΕΙ, κι ας τους έκανε τη χάρη η κυβέρνηση να εφαρμόσει «δύο μέτρα και δύο σταθμά».
Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας μαξιμαλιστικής προσέγγισης μιας μερίδας υπαλλήλων -περισσοτέρων από τους μισούς- που θεωρούν ότι αφού κέρδισαν την πρώτη μάχη με το κράτος, θα κερδίσουν και τη δεύτερη, θα διασφαλίσουν τις δικές τους θέσεις και γαία πυρί μιχθήτω.
Οι άλλοι μισοί λένε «ας υποχωρήσουμε τώρα που είναι καιρός, μη χάσουμε κι αυτό που κερδίσαμε», ωστόσο για το πραγματικό πρόβλημα νομίζω ότι δεν μιλά κανένας.
Το ενδιαφέρον για το εξάμηνο των φοιτητών μάλλον μικρό είναι -άλλωστε, αν τους ενδιέφερε τόσο η μόρφωση και η ποιότητά της, θα έκαναν απεργία για να αλλάξουν κι άλλα πράγματα στο πανεπιστήμιο που εδώ και χρόνια είναι στρεβλά-, αλλά από την άλλη και η απέναντι πλευρά -του υπουργείου-, που προβάλλει το θέμα του εξαμήνου, ούτε κι αυτή ενδιαφέρεται πολύ γι’ αυτό.
Για την τρόικα ενδιαφέρεται και για τα νούμερα των απολύσεων και της διαθεσιμότητας, που δεν βγαίνουν και εκτίθεται ο κ. Αρβανιτόπουλος.
Στο ελληνικό πανεπιστήμιο -κι ας είμαστε ειλικρινείς, εδώ που έχουμε φτάσει-, και λόγω ηλικίας αλλά και λόγω «κοσμοθεωρίας», αρκετοί φοιτητές ενδέχεται να μην ενδιαφέρονται για το εξάμηνο.
Οι μόνοι που πραγματικά έχουν αγωνία γι' αυτό είναι οι γονείς -κι από αυτούς όχι όλοι, οι περισσότεροι ωστόσο-, οι οποίοι βλέπουν να παρατείνεται περαιτέρω ο χρόνος παραμονής των παιδιών τους στη βαθμίδα της εκπαίδευσης σε μια περίοδο που τα πράγματα στενεύουν όλο και περισσότερο.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλα τα παραπάνω είναι γενικεύσεις, αν καθίσει όμως να σκεφτεί λίγο την πραγματικότητα χωρίς παρωπίδες -κομματικές ή άλλες- νομίζω πως θα παραδεχθεί ότι αυτή είναι η κατάσταση. Οτι ο χώρος της Παιδείας στη χώρα μας χρειάζεται συνολική και εκ βάθρων αναδιάρθρωση, με άλλο σκεπτικό και άλλους στόχους.
Πόσοι πραγματικά από τους εμπλεκόμενους νοιάζονται γι’ αυτό;
Τη φετινή χρονιά γνωρίζω πολλούς γονείς που δεν έστειλαν τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια όπου πέρασαν, σε άλλες πόλεις μακριά από τον τόπο διαμονής τους, γιατί δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα.
Γνωρίζω αρκετούς φοιτητές επί πτυχίω που περίμεναν να αποφοιτήσουν για να δουν τι θα κάνουν στη ζωή τους σε μια περίοδο που οι ευκαιρίες σπανίζουν.
Δεν γνωρίζω δυστυχώς κανέναν εμπλεκόμενο -πολιτικό ή πανεπιστημιακό- που να είναι διατεθειμένος, εκτός από προτάσεις σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, να θέλει να πάρει πραγματικά το «ρίσκο» να υλοποιήσει τις αλλαγές που ξέρει ότι χρειάζονται.
Το πρόβλημα δεν είναι το εξάμηνο. Είναι τα ίδια τα παιδιά και η πραγματικότητα που τους πλασάρεται, είτε ως «επανάσταση» είτε ως «αναμόρφωση».
ΣΤΕΛΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ - [email protected]
