Κάθε φορά που οι ελεγκτές της τρόικας περιοδεύουν στα ελληνικά υπουργικά γραφεία για να διαπιστώσουν αν έχουν τηρηθεί οι υποχρεώσεις μας απέναντι στη συμφωνία χρηματοδότησης που έχει υπογράψει η Ελλάδα, είναι έντονη η αίσθηση που έχει κανείς ότι η συζήτηση γίνεται σε λάθος τόπο και με λανθασμένη θεματογραφία.
Οι άνθρωποι της τρόικας προσπαθούν να ελέγξουν, όπως τους έχει ανατεθεί, αν το ελληνικό Δημόσιο μεταρρυθμίζεται, εκσυγχρονίζεται, γίνεται παραγωγικότερο και ορθολογικότερο, όμως το ενδιαφέρον και ο πραγματικός κίνδυνος όσον αφορά τη λύση των μεγάλων προβλημάτων που έχουν προκύψει από την κρίση δεν βρίσκεται στο Δημόσιο αλλά στον ιδιωτικό τομέα.
Αναζητείται δηλαδή ο τρόπος να απολυθούν κάποιες χιλιάδες εργαζόμενοι του Δημοσίου, όταν το ουσιαστικό πρόβλημα δεν βρίσκεται σε αυτούς που πρέπει να χάσουν τη δουλειά τους, αλλά στο πώς 1,5 εκατομμύριο ήδη άνεργοι θα βρεθούν πιο κοντά στην προοπτική να αποκτήσουν ξανά απασχόληση.
Προβληματίζονται για το πώς τα έσοδα του Δημοσίου, που υστερούν και ανοίγουν «μαύρες τρύπες» στον κρατικό προϋπολογισμό, θα μπορέσουν να συγκεντρωθούν και να αυξηθούν ξανά, ενώ κάνουν πως αγνοούν το γεγονός ότι τα έσοδα των ελληνικών επιχειρήσεων μειώνονται συνεχώς και ανοίγουν δρόμους για νέα λουκέτα και περισσότερες χαμένες θέσεις εργασίας.
Εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στα ελλείμματα της δημοσιονομικής διαχείρισης, όταν τα στοιχεία δείχνουν πως χιλιάδες επιχειρήσεις παρουσιάζουν έντονα ελλειμματική διαχείριση, δηλαδή παραμένουν βυθισμένες στις ζημιές, δίνοντας καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Καταναλώνουν πολύ χρόνο για να πείσουν τη δημόσια διοίκηση να ανοίξει τις αγορές και να άρει αντικίνητρα στη λειτουργία των επιχειρήσεων, όταν το κορυφαίο πρόβλημα που απασχολεί τις επιχειρήσεις και απειλεί την ύπαρξή τους είναι η απουσία ρευστότητας και η συντηρούμενη ακόμη αδυναμία του τραπεζικού συστήματος να ανταποκριθεί στο έργο του και να ανοίξει τη χρηματοδοτική ροή που θα κινήσει το «μύλο της αγοράς».
Προφανώς, η τρόικα και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι, που κρατούν τα νήματα των πράξεων και επιλογών της, επιλέγουν την πιο εύκολη λύση. Δηλαδή, είναι πολύ απλό να προτείνεις περικοπές για να λύσεις τα προβλήματα και πολύ δύσκολο να βάλεις την οικονομία και πάλι να δουλέψει σε υψηλούς παραγωγικούς ρυθμούς. Το πρόβλημα, τελικά, δεν είναι ότι κάποιοι στρέφονται σε λάθος επιλογή όταν απαντούν στο δίλημμα λιτότητα ή ανάπτυξη, αλλά ότι δεν υπάρχει στην Ευρώπη ηγεσία ικανή να αναζητήσει δημιουργικές λύσεις πραγματικής εξόδου από την κρίση.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
