Τις απολύσεις του 2014 έβαλε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η τρόικα, σε μια προσπάθεια άσκησης πίεσης στην ελληνική πλευρά στις διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Πρόκειται για μια απαίτηση που έρχεται στο προσκήνιο κάπως πρόωρα, αλλά η οποία έχει όλα τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων υποσχέσεων που δεν έγιναν ποτέ πράξη.
Αν δούμε ψυχρά τα δεδομένα, η ελληνική πλευρά έρχεται για μια ακόμη φορά να ζητήσει παράταση από τους δανειστές για την εφαρμογή των συμφωνημένων, χωρίς ακόμα να έχει ολοκληρώσει τα προηγούμενα.
Μπορεί να απομένει ενάμισης μήνας ακόμα για να κλείσει το κενό των 1.300 υπαλλήλων που θα συμπληρώσουν τη λίστα των 4.000 που θα πρέπει να απολυθούν από το Δημόσιο για το 2013, ωστόσο στον ορίζοντα δεν φαίνεται να υπάρχει πουθενά «φως» για εκπλήρωση της συγκεκριμένης υποχρέωσης.
Οι αξιολογήσεις στο ευρύτερο Δημόσιο φαίνεται να είναι παγωμένες εν όψει και των δημοτικών εκλογών, οι απολυμένοι της ΕΡΤ δεν προσμετρούνται στο νούμερο των αποχωρήσεων αν δεν ανοίξει η ΝΕΡΙΤ, οι συμβασιούχοι των οποίων οι προσφυγές εκκρεμούν δεν είναι βέβαιο ότι θα προσμετρηθούν τελικά και οι εργαζόμενοι των ΕΛΒΟ και ΕΑΣ δεν γίνονται αποδεκτοί από τους δανειστές για τη λίστα του 2013.
Ο μόνοι που σίγουρα θα μπουν είναι τελικά εκείνοι με πειθαρχικά παραπτώματα και από αυτούς όχι όλοι, καθώς εκκρεμούν ακόμα υποθέσεις.
Είναι δύσκολη η θέση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος «κληρονόμησε» μια κατάσταση η οποία είχε στόχο την «προστασία» των δημοσίων υπαλλήλων.
Προσπάθησε να προχωρήσει σε κινήσεις ουσιαστικών αλλαγών, αυτή τη στιγμή ωστόσο βλέπει μπροστά του αφενός την αναγκαιότητα άμεσης αναδιάρθρωσης του Δημοσίου, αφετέρου το Δημόσιο αυτό να δηλώνει αδυναμία να λειτουργήσει με λιγότερο προσωπικό.
Σε όλο αυτό το «παιχνίδι» υπάρχει κι ένα σημαντικό πραγματικό κοινωνικό και πολιτικό κόστος, όμως το «κρυφτό» που φαίνεται να παίζει διαρκώς τα τελευταία χρόνια η ελληνική πλευρά με την τρόικα για το Δημόσιο, πότε με διάφορα τρικ (κινητικότητα-διαθεσιμότητα ή συνταξιοδοτήσεις), πότε με παρατάσεις, λόγω αδυναμίας εκπλήρωσης των υπεσχημένων, κάνει μεγάλο κακό στις προσπάθειες που γίνονται. Και δεν υπάρχει πλέον περιθώριο ούτε για άλλες θυσίες ούτε για άλλες προσπάθειες.
Στο Δημόσιο που όλοι γνωρίσαμε τόσα χρόνια και επί 600.000 σημερινών υπαλλήλων που απασχολεί δεν μπορεί να μην υπάρχουν 4.000 που δεν έκαναν όχι απλώς καλά τη δουλειά τους, αλλά καμία δουλειά. Ας τους βρει κάποιος επιτέλους. Για να σωθούν αυτοί που αξίζουν.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ - [email protected]
