Τον «πόλεμο κατά της γραφειοκρατίας», που πέφτει υπό μορφή Λερναίας Υδρας σε κάθε επιχειρηματική προσπάθεια, μικρή ή μεγάλη, τον κηρύξαμε πολύ νωρίς στα χρόνια της κρίσης.
Σχεδόν αμέσως μετά την επίσημη είσοδο της χώρας στις δύσκολες ημέρες του μνημονίου και την έλευση της τρόικας, η διάγνωση ήταν πολύ σαφής για το πώς μια σειρά αντικινήτρων και δυσλειτουργιών έριχνε θηλιά στο λαιμό κάθε προσπάθειας η οποία διεκδικούσε την ευκαιρία να επιβιώσει στο επιχειρηματικό σκηνικό.
Στην πραγματικότητα, η διαπίστωση της ύπαρξης αυτού του γραφειοκρατικού λαβυρίνθου, τον οποίο είχε δομήσει ένα κράτος που ενδιαφερόταν όχι για την πρόοδο, αλλά για την αυτοσυντήρηση του ιδίου και των παραφυάδων του, ήταν μια παλιά υπόθεση. Η καταπολέμησή της αποτελούσε τη μόνιμη επωδό επετειακών εκδηλώσεων που ενέπλεκαν πρωθυπουργούς, υπουργούς και εκπροσώπους παραγωγικών φορέων.
Ομως, σε μια εποχή που το κρατικό χρήμα έρεε στην αγορά χωρίς αναστολές, λίγοι νοιάζονταν πραγματικά για την επιπλέον γραφειοκρατία που επέβαλε η κρατική ανικανότητα.
Με την έλευση της κρίσης και τη διακοπή της απλόχερης κρατικής χρηματοδότησης, έγινε εμφανές ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Επρεπε να δουλέψουμε ουσιαστικά, αν θέλαμε να έχουμε ελπίδες, ότι ενδεχομένως ύστερα από δεκαετίες θα σηκώναμε κεφάλι. Τότε ήταν που κηρύχθηκε ο πόλεμος στην κρατική γραφειοκρατία, τουλάχιστον στα χαρτιά.
Αυτά τα σχέδια επί χάρτου παρουσιάσαμε και στους ελεγκτές μας, οι οποίοι με τη σειρά τους έδειχναν αποφασισμένοι να τερματίσουν τις αμαρτωλές συνθήκες του παρελθόντος. Αυτή ήταν, όμως, η θεωρία. Στην πράξη, και με τον πόλεμο στα χέρια των υπουργών που πέρασαν από την ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης, δεν πετύχαμε κάποια αξιοσημείωτη περιφανή νίκη.
Κάποιες ρυθμίσεις φάνηκε να έχουν περισσότερο τη μορφή τακτοποίησης υπεσχημένων για ξεκαθάρισμα «επιχειρηματικών λογαριασμών» υπέρ κλάδων και προσώπων που μπορούσαν να ασκήσουν πιέσεις, παρά ουσιαστικών παρεμβάσεων και άρσης αντικινήτρων.
Ακόμη και τώρα, όμως, οι διηγήσεις που θα ακούσεις από ανθρώπους που προσπαθούν να ξεκινήσουν μια μικρή επιχείρηση, είναι ανατριχιαστικές. Σε αυτή τη χρονική στιγμή, λοιπόν, και με βεβαρημένο παρελθόν καθυστερήσεων, έρχεται ο υπουργός Ανάπτυξης να ανακοινώσει το νέο, απλοποιημένο πλαίσιο αδειοδότησης επιχειρήσεων. Και πριν προλάβει κανείς να μειδιάσει με τη σκέψη τού «κάλλιο αργά παρά ποτέ», μαθαίνει και το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής.
Το νέο πλαίσιο, λοιπόν, έπειτα από καθυστερήσεις τριάμισι ετών, θα χρειαστεί άλλους 16 μήνες τουλάχιστον για να εφαρμοστεί στην πράξη. Αναρωτιέται κανείς ποιος στην κυβέρνηση αισθάνεται τόσο άνετος με το χρόνο, ώστε να δηλώνει ατάραχος και ανερυθρίαστος ότι «η ανάπτυξη μπορεί να περιμένει»...
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
