Ολοι σχεδόν στην Ευρώπη αναγνωρίζουν ότι η λιτότητα δεν οδηγεί πουθενά, αλλά κανείς δεν παίρνει την πρωτοβουλία να πιέσει για μια ουσιαστική αλλαγή πολιτικής, τουλάχιστον όχι όσο οι γερμανικές εκλογές του ερχόμενου Σεπτεμβρίου συνεχίζουν να ρίχνουν το βάρος τους στις αποφάσεις που λαμβάνονται σε ολόκληρη την Ευρωζώνη. Και είναι αξιοσημείωτο, αλλά όχι ανεξήγητο ή παράξενο, πως όσο το πρόβλημα ήταν περιφερειακό και αφορούσε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, τα σχόλια περί της ανάγκης δημοσιονομικής πειθαρχίας είχαν τον πρώτο λόγο.
Από τότε που στην ομάδα των χωρών με προβλήματα βρέθηκαν χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Γαλλία είναι πολλοί εκείνοι που διαπιστώνουν πως οι παράπλευρες οικονομικές απώλειες της σκληρής λιτότητας και βίαιης προσαρμογής δεν είναι περιορισμένες, όπως λεγόταν στο ξεκίνημα αυτής της πορείας, αλλά έχουν αρχίσει πλέον να αποτελούν το κύριο πρόβλημα.
Χθες, ο Γάλλος πρόεδρος, ένα χρόνο μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης, έκανε ένα από τα πιο φλογερά του κηρύγματα κατά της ευρωπαϊκής λιτότητας και δεν θα μπορούσε να κάνει και διαφορετικά, αφού η κρίση έχει χτυπήσει για τα καλά την πόρτα της χώρας του, η οποία όχι μόνο έχει εισέλθει σε ύφεση αλλά αντιμετωπίζει και πρόβλημα ευρωπαϊκής δημοσιονομικής νομιμότητας, με το έλλειμμά της να απέχει του επιθυμητού 3%.
«Οι πολιτικές λιτότητας είναι υπαίτιες για την ύφεση η οποία πλήττει την Ευρώπη και φυσικά πολλά από τα μέλη της Ευρωζώνης», υπογράμμισε χθες ο κ. Ολάντ, μετά τη συνάντηση που είχε στην έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τον Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, και τόνισε: «Αυτό που θέλω από την Ευρώπη είναι να επιδείξει την ίδια θέληση και αφοσίωση στην τόνωση της ανάπτυξης, με αυτήν που επέδειξε για τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων».
Ο κ. Ολάντ καλεί την Ευρώπη να πάρει τις σωστές αποφάσεις, σαν να μη αποτελεί η χώρα του εξέχον μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και μια από τις βασικές πηγές προέλευσης και παραγωγής της ευρωπαϊκής πολιτικής. Ωστόσο, η στάση του επιβεβαιώνει αυτό που εδώ και καιρό είναι προφανές και γνωρίζουν οι αγορές, ότι το ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό, που οδηγεί σε αδυναμία λήψης των σωστών αποφάσεων, την κατάλληλη ώρα.
Ο τρόπος που λειτουργεί ή, για την ακρίβεια, που προσπαθεί να λειτουργήσει η Ευρωπαϊκή Ενωση κατά της κρίσης θυμίζει τις περισσότερες φορές κάποιον ο οποίος, ενώ δεν έχει καμία ακροβατική ικανότητα, «απειλεί» τους γύρω του ότι μπορεί να περπατήσει σε σχοινί πάνω από γκρεμό με δεμένα μάτια. Ωστόσο, τα περιθώρια για ακροβασίες έχουν κλείσει προ πολλού. Χρειάζεται πλέον να βαδίσουμε στο έδαφος.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
