Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Το ρεπορτάζ από το υπουργείο Οικονομικών ανέφερε ότι η αρμόδια για τα δημόσια έσοδα γενική γραμματεία θα σκληρύνει τη στάση της απέναντι στις περιπτώσεις παραβίασης της φορολογικής νομοθεσίας, βάζοντας στο «παιχνίδι» και την Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες, η οποία διαθέτει διευρυμένες δυνατότητες και άρα περισσότερη ευελιξία στη χρήση των μέσων και δράσεων που απαιτούνται, όπως το πάγωμα λογαριασμών, το άνοιγμα θυρίδων, η απαγόρευση μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων.
Κάπως έτσι μπορεί και να ξεγελαστεί κάποιος και να θεωρήσει ότι η αδυναμία σύλληψης φοροδιαφυγής είχε να κάνει τόσα χρόνια με την έλλειψη ευελιξίας ή κατάλληλων εξουσιών από τις αρμόδιες αρχές.
Είναι δύσκολο να προσπαθήσει κανείς ακόμη και να καταμετρήσει τις περιπτώσεις κατά τις οποίες η εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών δήλωσε στο πρόσφατο αλλά και στο απώτερο παρελθόν ότι θα σκληρύνει τη στάση της απέναντι στη φοροδιαφυγή.
Και αν η προσπάθεια καταμέτρησης και μόνο θα χαθεί σε λαβυρίνθους προθέσεων που ουδέποτε υλοποιήθηκαν και αποφάσεων που ουδέποτε εφαρμόστηκαν έως ότου ανατραπούν, πόσο δυσκολότερο θα φαινόταν να προσπαθήσει κανείς να αποκομίσει και συμπεράσματα για την αποτελεσματικότητα όσων κατά καιρούς «εξαπολύονται» κατά της φοροδιαφυγής.
Στο υπουργείο που είναι αρμόδιο για την είσπραξη των δημόσιων εσόδων εναλλάσσονται στο πέρασμα του χρόνου πρόσωπα, υπουργοί, γενικοί γραμματείς, ρόλοι, αρμοδιότητες, αλλά υπάρχει μια σταθερή παράμετρος της οποίας η αξία δεν μεταβάλλεται.
Είναι η διακήρυξη προθέσεων, κατά της φοροδιαφυγής που δεν υπερβαίνουν σχεδόν πότε αυτό το στάδιο, δηλαδή των προθέσεων για να περάσουν στο επόμενο, εκείνο των αποτελεσματικών δράσεων.
Το φαινόμενο των «προθέσεων» εκδηλώνεται με ιδιαίτερη ένταση όταν ένας νέος υπουργός ή γενικός γραμματέας αναλαμβάνει τα καθήκοντά του, αλλά κάποιος περισσότερο προσεκτικός θα μπορούσε να παρατηρήσει επίσης ότι η διάθεση για «φορολογική δικαιοσύνη» από την πλευρά της κυβέρνησης αναδύεται -για να προσφέρει το άλλοθι της μελλοντικής ελάφρυνσης- συνήθως την περίοδο που ένα εμφανώς τυφλό φοροεισπρακτικό μέτρο ετοιμάζεται να «περπατήσει» στις πλάτες των ήδη πολυφορολογημένων φορολογουμένων.
Στην πράξη, όπως έχει αποδειχθεί με την πάροδο του χρόνου, η ελάφρυνση είναι τόσο μελλοντική που ουδείς από όσους δέχονται κάθε φορά την υπόσχεση θα έχει τη βιολογική ικανότητα να την απολαύσει.
Ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης έγινε απολύτως σαφής η απόλυτη πολιτική αδιαφορία για τη σκληρότητα της φορολογικής επίθεσης που δέχθηκαν και συνεχίζονται να δέχονται όσοι αποτελούν τους άκοπους στόχους της εισπρακτικής λαίλαπας, καθώς η διάσωση της χώρας τέθηκε ως ο «υπέρτατος στόχος» και επιλέχθηκαν με περισσή ελαφρότητα και ευκολία οι «ακούσιοι εθελοντές» που ανέλαβαν να τον επιτύχουν.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
