Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Οι αλλαγές στη χώρα μας είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Ακόμα και τα πιο απλά πράγματα ή οι πιο μεγάλες αλλαγές καταλήγουν να υπηρετούν τελικά πελατειακά συμφέροντα -με σύνηθες θύμα την ιδιωτική πρωτοβουλία- ενώ όπως κι αν έχει η βασικότερη μεταβολή, αυτή που αφορά στη νοοτροπία, δεν σημειώνεται.
Και πώς θα μπορούσε άραγε, αφού το Δημόσιο παραμένει ο ελκυστικότερος εργοδότης σε αυτή τη χώρα.
Μπορεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων να μειώνεται σταθερά από το 2010 και μετά, δεν μειώνεται ωστόσο ο αριθμός των κρατικοδίαιτων.
Την ίδια ώρα η μισθολογική δαπάνη για το Δημόσιο εμφανίζεται μειωμένη -και δεν σηκώνει άλλη μείωση λένε οι πολιτικοί προϊστάμενοι-, η δομή της οικονομίας μας, ωστόσο, παραμένει κρατικοκεντρική. Παρ’ όλες τις μειώσεις, τις διαμαρτυρίες -δίκαιες ή άδικες- το όνειρο του μέσου Ελληνα παραμένει να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Και γιατί όχι άλλωστε;
Η μείωση που έχει υποστεί στις αποδοχές του ο δημόσιος υπάλληλος ανέρχεται περί το 30%, όταν η εσωτερική υποτίμηση στη χώρα είναι στο 40% -αν συμπεριληφθεί και η κατάσταση στην αγορά ακινήτων μεγαλύτερη-, ενώ την ίδια ώρα η μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα -σε όσους πληρώνονται ακόμα κι αν δεν είναι άνεργοι- είναι της τάξεως του 50% και πλέον.
Με αυτό το σκεπτικό, ο δημόσιος υπάλληλος έχει πάρει «αύξηση» αποδοχών κατά 10% σε μια εποχή που όλοι βλέπουν τα εισοδήματά τους να εξαφανίζονται μέρα με την ημέρα. Η δεύτερη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη, ωστόσο και αυτή σπανίζει.
Η μονιμότητα στο Δημόσιο και η σταθερή λήψη των αποδοχών, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, παραμένουν ακόμα, καθώς η διαθεσιμότητα κλείνει εντός του έτους και θα αφορά συγκεκριμένες κατηγορίες υπαλλήλων.
Την ίδια ώρα, η κινητικότητα «που ήρθε για να μείνει» ενδέχεται σε κάποιες περιπτώσεις να έχει πολύ καλύτερο αποτέλεσμα για όποιον μετακινηθεί ουσιαστικά με τη θέλησή του, παρά τις διαμαρτυρίες που ακούγονται.
Σε τέτοιο περιβάλλον, το πελατειακό σύστημα που συνδέει το δημόσιο υπάλληλο με τον εκάστοτε πολιτικό προϊστάμενο δεν είναι τόσο εύκολο να κοπεί και ο πάλαι ποτέ καλοπληρωμένος δημόσιος υπάλληλος έγινε απλώς «διαμαρτυρόμενος - αδικημένος», αλλά πάντοτε καλοπληρωμένος δημόσιος υπάλληλος.
Σε τέτοιο περιβάλλον μόνο για κάποιον ιδιαιτέρως τολμηρό ο ιδιωτικός τομέας και η δημιουργία νέας επιχείρησης θα αποτελούσε πρώτη επιλογή. Σε τέτοιο περιβάλλον η καινοτομία, η δημιουργικότητα, η παραγωγή και η πρόοδος δεν αποτελούν στόχο.
Σε ανθηρές οικονομίες το Δημόσιο είναι ελκυστικός εργοδότης, αλλά για λίγους. Υπάρχει σαφής και σημαντική διαφοροποίηση στην κατανομή της μισθολογικής δαπάνης ανάλογα με την παραγωγικότητα και με τη θέση ευθύνης. Γι’ αυτά αργούμε πολύ ακόμα.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ - [email protected]
