Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Το ξέσπασμα της κρίσης στην Ευρώπη έφερε στο προσκήνιο πολλά από τα προβλήματα που η επίπλαστη ευημερία των πρώτων χρόνων του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος είχε καταφέρει να κρατήσει σε λανθάνουσα κατάσταση.
Ετσι, έγινε σχεδόν αμέσως εμφανές ότι ο σχεδιασμός ενός κοινού νομίσματος, που θα ανάγκαζε την παγκόσμια οικονομία να αντιμετωπίζει με ενιαίο τρόπο χώρες με τόσο μεγάλες αποστάσεις δυναμικότητας και διαρθρωτικής δομής, δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός, καθώς στηριζόταν σε παραδοχές που πολλές φορές αγνοούσαν ή υπερέβαιναν την πραγματικότητα.
Φάνηκε επίσης το πόσο απροετοίμαστη ήταν θεσμικά η κοινή διοικητική οργάνωση να αντιμετωπίσει καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όπως αυτή στην οποία αναγκαστικά έχει περάσει η Ευρώπη από το 2008.
Ακόμη περισσότερο αποκαλύφθηκε ότι οι αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν δεν μπόρεσαν ποτέ να βρεθούν μπροστά από τις εξελίξεις, αλλά ήταν αναγκασμένες, λόγω δομών και πολιτικής αναποφασιστικότητας, να τρέχουν ασθμαίνοντας πίσω από τα γεγονότα.
Ηταν καταδικασμένες να καταλήγουν σε λάθος επιλογές, αφού κάθε φορά η ρευστή πραγματικότητα είχε μεταβληθεί, κάνοντας τα δεδομένα παρωχημένα πριν οι δράσεις προλάβουν να γεννήσουν αποτελέσματα.
Θα μπορούσε να καταγράψει κανείς πολλούς από τους παράγοντες που κάνουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα να τρίζει, αλλά ο σημαντικότερος από αυτούς, εκείνος που συνιστά τη βαρύτερη απειλή, είναι πως έγινε έκδηλο ότι τα κράτη - μέλη ξέχασαν τις διακηρύξεις περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και ισονομίας καθώς η κρίση ανέδειξε την απόλυτα εθνική στρατηγική και την υποκειμενική ερμηνεία με τις οποίες αντιμετωπίζουν το «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι».
Το κλίμα ήταν βαρύ χθες στο Eurogroup, όταν η Ευρωβουλή δήλωσε με επιστολή της την πλήρη αντίθεσή της στη διαδικασία τραπεζικής ενοποίησης που έχει δρομολογηθεί, στο πλαίσιο της οποίας η Γερμανία δεν δείχνει διατεθειμένη να παραχωρήσει σε κοινοτικά όργανα μέρος του ελέγχου του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και των αποφάσεων για το πότε μια τράπεζα θα τίθεται σε καθεστώς εξυγίανσης.
Αντιθέτως, επιμένει σε έναν έλεγχο μέσω των χωρών-μελών, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σε όρους αποτελεσματικής λειτουργίας και αδυναμίας καταμερισμού ευθυνών.
Η απάντηση ήρθε από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, ο οποίος πρότεινε για «λόγους ευελιξίας» την ουσιαστική υποβάθμιση του Ευρωκοινοβουλίου των 28 χωρών με τη δημιουργία ενός νέου από τις 18 χώρες της Ευρωζώνης, αμφισβήτησε και θέλησε να παρακάμψει δηλαδή ένα θεσμό που αποτελεί ένα από τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οπως φαίνεται, η παλαιότερη επιδίωξη για «περισσότερη Ευρώπη» έχει μετατραπεί σε αδυσώπητη προσπάθεια για περισσότερο ελεγχόμενη Ευρώπη.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
