Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική».
Στα χρόνια της κρίσης έχουν γίνει πολλές παρεμβάσεις προς διάφορες κατευθύνσεις, αλλά η δημιουργία ενός βιώσιμου αναπτυξιακού μοντέλου δεν έχει γίνει ορατή ακόμα. Ο στόχος της ελληνικής ανάπτυξης σε μια οικονομία που έχει βυθιστεί για πολλά χρόνια στο τέλμα της ύφεσης είναι -έπρεπε να είναι- πολύ συγκεκριμένος.
Οφείλουμε να αναδημιουργήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε την παραγωγική βάση της χώρας, εντοπίζοντας τους τομείς εκείνους στους οποίους πρέπει στρέψουμε το εθνικό ενδιαφέρον για ανάπτυξη και δημιουργώντας ένα επιχειρηματικό περιβάλλον, το οποίο θα είναι φιλικό για την υλοποίηση επενδύσεων που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.
Εναντι αυτού που θα ήταν το επιθυμητό, τι ακριβώς έχει συμπεριληφθεί στην ελληνική συνταγή της ανάπτυξης την οποία προσπαθεί να «μαγειρέψει» η κυβέρνηση; Μια ποσότητα από δημοσιονομική εξυγίανση, ολίγον από ιδιωτικοποιήσεις, μια δόση από ξένους επενδυτές, μπαλώματα από κοινοτικά κονδύλια, ξαναζεσταμένα υλικά από οδικά έργα, μια μικρή δόση από καταβολή των κρατικών οφειλών προς την αγορά και προκατασκευασμένο άρωμα από μεταρρυθμίσεις χωρίς σχεδιασμό.
Υπάρχει ωστόσο και η προσέγγιση της τρόικας, η οποία προσπαθεί να ελέγξει, όπως της έχει ανατεθεί, αν το ελληνικό Δημόσιο μεταρρυθμίζεται, εκσυγχρονίζεται, γίνεται παραγωγικότερο και ορθολογικότερο, αφήνοντας όμως στην τύχη του τον ιδιωτικό τομέα. Αναζητεί δηλαδή τον τρόπο να απολυθούν κάποιες χιλιάδες εργαζόμενοι του Δημοσίου, όταν το ουσιαστικό πρόβλημα δεν βρίσκεται σε αυτούς που πρέπει να χάσουν τη δουλειά τους, αλλά στο πώς 1,5 εκατομμύριο ήδη άνεργοι θα βρεθούν πιο κοντά στην προοπτική να αποκτήσουν ξανά απασχόληση.
Η κυβέρνηση, η τρόικα και από κοντά και η αντιπολίτευση έχουν εγκλωβιστεί στο δίπολο «λιτότητα ή ανάπτυξη», αγνοώντας ηθελημένα -η κάθε πλευρά για τους δικούς της λόγους- ότι στην πραγματικότητα και τα δύο μοντέλα, τουλάχιστον όπως καταγράφονται, είναι εξίσου αποτυχημένα. Η ανάδειξη των περιοριστικών μέτρων σε κυρίαρχη πολιτική έχει οδηγήσει σε αυτό που όλοι ζούμε καθημερινά: Εισοδήματα δραστικά περιορισμένα, που αδυνατούν να συντηρήσουν μια αγορά, η οποία έχει πάψει να δίνει ευκαιρίες ύπαρξης σε χιλιάδες επιχειρήσεις κάθε μεγέθους, με αποτέλεσμα εκατομμύρια χαμένες θέσεις εργασίας.
Στην αντίθετη πλευρά, το μοντέλο το οποίο στηρίζεται στην αύξηση των κρατικών δαπανών δεν πρεσβεύει στην πράξη τίποτε αποτελεσματικότερο από τη «φούσκα» ανάπτυξης που ζήσαμε την προηγούμενη δεκαετία με δανεικά και κοινοτικά χρήματα.
Η χρονιά που έρχεται θεωρείται από διεθνείς οργανισμούς η χρονιά της ανάπτυξης για την Ελλάδα. Ομως, ανεξαρτήτως του αν οι προβλέψεις αποδειχθούν ορθές, το ζητούμενο δεν έχει να κάνει μόνο με την αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ κατά μερικά δέκατα της μονάδας, αλλά με την εθνική ανάγκη να επιβιώσουμε μακροπρόθεσμα ως χώρα, χωρίς να κινούμαστε στα όρια της χρεοκοπίας και στις παρυφές της φτώχειας. Αυτό δεν υπάρχει ακόμη σε κανένα σχεδιασμό.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
