Αποτύχαμε στη φτώχεια, στην ανεργία και στην κοινωνική ανισότητα, ομολόγησε χθες υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών, αποδεχόμενο την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Η σκληρή πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι αποτέλεσμα μεταφυσικής, αλλά είναι συνέπεια της πολιτικής του μνημονίου, που εφαρμόζεται στα τελευταία τριάμισι χρόνια, με τεράστια λάθη.
Το ότι η ελληνική οικονομία χρειαζόταν το 2010 (κανονικά τρία με πέντε χρόνια νωρίτερα) μια προσαρμογή, είναι γεγονός αναμφισβήτητο, έχοντας έλλειμμα ύψους 36 δισ. ευρώ ή 15,5% του ΑΕΠ και χρέος 130% του ΑΕΠ.
Με τέτοια μεγέθη και με την ύφεση να είναι προ των πυλών, το αδιέξοδο ήταν αναμενόμενο. Η κατανομή όμως των βαρών της προσαρμογής ήταν λάθος όχι μόνο στην αρχή, αλλά και τώρα, αφού, έπειτα από τρία χρόνια εμπειρίας, συνεχίζονται τα ίδια λάθη.
Η άντληση εσόδων γίνεται από εύκολους στόχους. Και ποιοι είναι οι εύκολοι στόχοι, οι μισθοί και οι συντάξεις, που δεν αποκρύπτονται από την εφορία, όπως επίσης και τα ακίνητα. Αρχικά το υπουργείο Οικονομικών υποσχόταν στην τρόικα έσοδα από την «πάταξη της φοροδιαφυγής» και της «εισφοροδιαφυγής».
Σε μικρό χρονικό διάστημα οι ελεγκτές κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται και έπαψαν να πιστεύουν σε «θαύματα» και έκτοτε ζητούν πιεστικά μέτρα άμεσης και σίγουρης απόδοσης, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ακόμη οι περικοπές δαπανών, αδιακρίτως, όξυναν τα κοινωνικά προβλήματα.
Ταλαιπωρίες συνταξιούχων από τον ΕΟΠΥΥ, ασθενών στα νοσοκομεία, μαθητών - σπουδαστών στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, ενώ χιλιάδες νοικοκυριά μένουν χωρίς θέρμανση, εξαιτίας μιας σαδιστικής εμμονής του υπουργείου Οικονομικών στην εξίσωση της φορολογίας του πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης.
Η μονομέρεια της εφαρμοζόμενης πολιτικής αποκαλύπτεται και από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, που έδειξαν πως το 2012 διευρύνθηκε στην Ελλάδα το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Επίσης, άλλα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ αποκαλύπτουν σοβαρά προβλήματα στην πραγματική οικονομία, που είναι οι πηγές και των κοινωνικών προβλημάτων.
Ενώ ο στόχος είναι η έξοδος της οικονομίας από την ύφεση, διαπιστώνεται πως η βιομηχανική παραγωγή συρρικνώνεται διαρκώς, όπως η οικοδομική δραστηριότητα, οι χονδρικές και λιανικές πωλήσεις, αλλά εσχάτως κλονίζονται και οι εξαγωγές που άντεξαν μέχρι τώρα.
Συνέπεια αυτών είναι η υψηλή ανεργία, η φτώχεια και η κοινωνική ανισότητα. Διαπιστώνεται πως το πεδίο της αποτυχίας δεν περιορίζεται μόνο στον κοινωνικό τομέα, αλλά εκτείνεται ή καλύτερα έχει την πηγή του στην πραγματική οικονομία.
Η ομολογία των λαθών, από την πλευρά της κυβέρνησης, για να μην αποτελεί απλώς μια δήλωση γενναιότητας, πρέπει να συνοδεύεται με πράξεις αποκατάστασης.
Μέχρι τώρα πράξεις αποκατάστασης των συνεπειών της κρίσης δεν έχουν καταγραφεί. Και σίγουρα σε αυτές δεν εντάσσεται το πρωτογενές «πλεόνασμα», το οποίο προκύπτει με ειδική μέθοδο, από πλεονάσματα των ελλειμματικών ταμείων, ΟΤΑ και δημόσιων φορέων.
ΠΑΝΟΣ ΚΑΚΟΥΡΗΣ - [email protected]
