Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική».
Περιμένουμε εναγωνίως να δούμε πώς ακριβώς θα ξυπνήσουμε σήμερα και πώς θα κυλήσει η μέρα μας. Οχι, δεν είναι κάποιος μεταφυσικός φόβος που ταράζει την ηρεμία μας. Πρόκειται για έναν απολύτως πραγματικό και φυσιολογικό φόβο έναντι ενός ενδεχόμενου που απειλεί να ανατρέψει θεμελιακά υπαρξιακά δεδομένα από εδώ και στο εξής.
Το αντικείμενο του προβληματισμού είναι πολύ συγκεκριμένο: Θα επιστρέψει σήμερα η τρόικα ή όχι; Και αν έρθει, με ποια σύνθεση; Θα έχει την πρόθεση να προχωρήσει τις διαπραγματεύσεις; Αν πάλι δεν έρθει, πότε έχει προγραμματίσει την επόμενη επίσκεψή της;
Αυτά και κάποια άλλα ανάλογα ερωτήματα αναδύονται και έρχονται να εμπλουτίσουν το νοητικό μας ρεπερτόριο, ώστε αυτό να μη μονοπωλείται από θεματολογία που έχει να κάνει με την ογκούμενη ανεργία, την αύξηση του αριθμού των συμπολιτών μας που ζει στα όρια της φτώχειας, τα νοικοκυριά που στερούνται ηλεκτρικού ρεύματος, τις επιχειρήσεις που κλείνουν, το πετρέλαιο που εν μέσω παγετού πωλείται σε κοσμηματοπωλεία, το επίπεδο περίθαλψης που υποβαθμίζεται συνεχώς, το προνοιακό κράτος που καταρρέει με γρήγορους ρυθμούς.
Το θέμα μας τώρα είναι η τρόικα και καθώς τόσο οι εταίροι μας όσο και η κυβέρνηση διακατέχονται από εμφανή μυστικοπάθεια σε αυτό το πεδίο, ανάλογη με αυτή που περιβάλλει βαθιές θρησκευτικές αντιλήψεις, όλοι οι υπόλοιποι, δηλαδή οι θεατές του αγωνιώδους σκηνικού, αδυνατούμε να αποκτήσουμε μπούσουλα για το θυμικό μας και ταυτόχρονα στερούμαστε την αίσθηση... ασφάλειας και σταθερότητας για το μέλλον που συνεπάγεται η μόνιμη παρουσία των ελεγκτών στη χώρα μας.
Αν δεν εμφανιστεί η τρόικα στην ώρα της πώς ακριβώς θα πρέπει να αισθανθούμε; Είναι σκόπιμο να χαρούμε γιατί η κυβέρνηση έδωσε μαθήματα αποφασιστικότητας στις διαπραγματεύσεις της, βάζοντας τους «αυθάδεις» και «ασεβείς» ελεγκτές στη θέση τους, ή μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε ήδη να ψάχνουμε πώς θα καλύψουμε τις ταμειακές ανάγκες μας χωρίς τα προγραμματισμένα δανεικά, διότι το περίφημο δημοσιονομικό πλεόνασμα δεν έχει πρακτική χρησιμότητα μεγαλύτερη απ’ όσο ένα νεροπίστολο στα χέρια ενός οργάνου της τάξης;
Αν πάλι η τρόικα κάνει εμφανή τη δευτέρα παρουσία της, θα πρέπει να ενθουσιαστούμε διότι θα αποκατασταθεί η ισορροπία του προγράμματος διάσωσης ή θα αφήσουμε τα γκρίζα σύννεφα να μας καλύψουν καθώς θα ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το νέο πακέτο μέτρων που θα έχει ήδη συμφωνηθεί;
Οι ελληνικές κυβερνήσεις των ετών της κρίσης μάς έμαθαν να ζούμε με την τρόικα παρουσιάζοντάς την πότε σαν σωτήρα και πότε σαν δράκαινα, αναλόγως με το πώς συνέφερε κατά περίπτωση τις πολιτικές της ισορροπίες. Ωστόσο, η τρόικα είναι περαστική, ήρθε και θα φύγει. Το μέλλον της χώρας αφορά όλους εμάς που θα παραμείνουμε.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
