Ακούγεται μάλλον παράδοξο ή και αστείο το γεγονός ότι τις τελευταίες ημέρες αναζητείται ο γρίφος που βρίσκεται πίσω από «τη συμπεριφορά της τρόικας». Διότι στην πραγματικότητα αν υπάρχει κάτι απόλυτα σταθερό στην ελληνική επικράτεια στις ημέρες της κρίσης, αυτό είναι η στάση της τρόικας.
Η τρόικα δεν έχει αλλάξει. Είναι η ίδια με αυτή που ανέλαβε να ελέγχει πριν από τριάμισι χρόνια το πρόγραμμα προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας στα νέα δεδομένα. Ακόμη κι αν έχουν σημειωθεί αλλαγές προσώπων, ο τρόπος λειτουργίας αυτού του ιδιότυπου εποπτικού οργάνου, που συστάθηκε πρόχειρα για να καλύψει τις ανάγκες που προκάλεσε η ευρωπαϊκή κρίση, δεν μεταβλήθηκε.
Η τρόικα, οι ελεγκτές που την απαρτίζουν σε όλα τα κλιμάκια εξετάζουν από την αρχή της παρουσίας τους στη χώρα έως σήμερα με λογιστική ακρίβεια και ευλάβεια τα δεδομένα, παρακολουθούν την εξέλιξη μεγεθών, καταγράφουν την πορεία των διαρθρωτικών και οριζόντιων παρεμβάσεων και αξιολογούν τις μεταβολές στην ελληνική οικονομία και τη δημόσια διοίκηση.
Η προσέγγισή τους είναι καθαρά τεχνοκρατική, πολλές φορές δίνουν την εντύπωση, και πληροφορίες αναφέρουν πως πράγματι συμβαίνει αυτό, ότι αντιμετωπίζουν τα προαπαιτούμενα των δόσεων με την ίδια κοινωνική ψυχραιμία και πολιτική αδιαφορία, ανεξαρτήτως αν αυτά αφορούν υπερβάσεις δαπανών μερικών χιλιάδων ευρώ, το κλείσιμο των αμυντικών βιομηχανιών, την περικοπή των συντάξεων ή την απόλυση 10.000 ατόμων από το δημόσιο τομέα.
Ενδεχομένως στο πέρασμα των χρόνων τα στελέχη της τρόικας να έχουν γνωρίσει πολύ καλύτερα την ελληνική πραγματικότητα σε πρόσωπα και νοοτροπίες, αλλά η στάση τους και τα βασικά τους κριτήρια διατηρούνται ίδια.
Το ίδιο αμετάβλητη παραμένει και η σχέση που έχει η τρόικα με τους πολιτικούς της προϊσταμένους στις Βρυξέλλες, την Ουάσιγκτον και τη Φραγκφούρτη. Υπακούει στις εντολές τους αποκτώντας πολιτική νομιμοποίηση στην τεχνοκρατική της προσέγγιση και χρησιμοποιείται από αυτούς ως άλλοθι όταν κρίνεται ότι πρέπει να επιταχυνθεί ή να επιβραδυνθεί η λήψη κρίσιμων πολιτικών αποφάσεων.
Προφανώς και το εννοεί ο κ. Σαμαράς όταν με κάθε ευκαιρία, εδώ και αρκετούς μήνες, αναφέρει -με τους αποδέκτες των λόγων του να βρίσκονται σε κάθε κατεύθυνση- ότι ο ελληνικός λαός, η κοινωνική δομή, η οικονομία δεν αντέχουν νέα μέτρα. Και αν ακόμη ο ίδιος δεν το πίστευε, είναι βέβαιο ότι η βάση των ψηφοφόρων του κόμματός του θα του είχε καθορίσει τα όρια των πολιτικών αντοχών της.
Το πρόβλημα, όμως, έγκειται στο γεγονός ότι το πρόγραμμα που υλοποιείται αργεί στο να μας οδηγήσει στον εκτός του μνημονίου παράδεισο, ενώ ο πολιτικός χρόνος που έχει στη διάθεσή της η κυβέρνηση είναι πολύ συγκεκριμένος.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
