Η λαϊκή σοφία είναι πολύ συγκεκριμένη, το λέει χωρίς περιστροφές: «Με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;».
Οι συνειρμοί είναι άμεσοι και ευθείς όταν μελετά κανείς τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας που υποδεικνύουν βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος στην Ελλάδα, όταν διαπιστώνει τη θριαμβευτική αντίδραση του υπουργείου Ανάπτυξης και όταν, ταυτόχρονα, στρέφει το βλέμμα του στην ελληνική πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που συνεχίζει να περιλαμβάνει όσα συνηθίσαμε να θεωρούμε μόνιμη συντροφιά της καθημερινότητας τα τελευταία χρόνια. Περιλαμβάνει, δηλαδή, στοιχεία όπως την οικονομία να παραμένει βυθισμένη σε βαθιά ύφεση, την ανεργία να εξακολουθεί να τρέχει γύρω από το 28% και κάποιες εκτιμήσεις να την ανεβάζουν στο 30% για την επόμενη χρονιά, τις μικρομεσαίες να κατεβάζουν ρολά με συνεχιζόμενους υψηλούς ρυθμούς, την απουσία ρευστότητας από την αγορά να απειλεί την ύπαρξη μονάδων κάθε μεγέθους, μεγάλες επιχειρήσεις που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής επιχειρηματικότητας να προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από το ελληνικό σκηνικό.
Το υπουργείο επαίρεται γιατί κατάφερε «να διευκολύνει την ίδρυση νέων επιχειρήσεων, να προστατεύσει τους επενδυτές και τις εξαγωγές» και ακόμη γιατί έλαβε μέτρα για την κατάργηση του ελάχιστου κεφαλαίου για την ίδρυση εταιρειών ΕΠΕ και ΙΚΕ και την απλούστευση σειράς διαδικασιών.
Αν δεν ζούσαμε την καθημερινότητα της επιχειρηματικής δυσλειτουργίας, θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι ζούμε σε επενδυτικό παράδεισο, όπου μάλιστα η κρατική αρωγή έχει τον πρώτο λόγο στη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας και των επενδυτικών πρωτοβουλιών.
Ακόμη και σήμερα, τριάμισι χρόνια μετά την επίσημη είσοδο της χώρας σε συνθήκες κρίσης και χρεοκοπίας -που θα έπρεπε να έχουν οδηγήσει σε άμεση και πλήρη αλλαγή της κρατικής στάσης απέναντι στην επιχειρηματικότητα- είναι μεγάλο το πλήθος των ιστοριών επενδυτικής και επιχειρηματικής οδύσσειας που έχουν να παραθέσουν επιχειρήσεις και επενδυτές κάθε μεγέθους, που προσπάθησαν να επιχειρήσουν στο ελληνικό περιβάλλον του φορολογικού καθεστώτος το οποίο αλλάζει κάθε εξάμηνο.
Αν το υπουργείο Ανάπτυξης είναι ευχαριστημένο, θεωρώντας ότι έχει επιτελέσει το αναπτυξιακό του καθήκον μόνο και μόνο με το να παραθέτει τη βελτίωση κάποιων θεωρητικών δεικτών είναι υπόθεση προσωπικής πολιτικής.
Ολη η υπόλοιπη χώρα μπορεί, εν τω μεταξύ, να εξακολουθήσει να ζει στην πραγματικότητα, αναμένοντας -προτού μιλήσει για βελτιώσεις του κλίματος- να δει κάποιους πολύ πραγματικούς και ιδιαίτερα σκληρούς δείκτες, όπως αυτόν της ανεργίας, να καταγράφουν επιτέλους κάποιες βελτιώσεις.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
