Η χθεσινή ειδησεογραφία αναφέρει ότι η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή φαίνεται να εξασφαλίζει ολιγόμηνη παράταση από την τρόικα για την παρουσίαση των παρεμβάσεων που θα καθορίζουν τις σχέσεις μεταξύ των δανειοληπτών και των τραπεζικών ιδρυμάτων, καθώς η διαμόρφωση ενός νέου πλαισίου, που μεσομακροπρόθεσμα θα οδηγήσει και στην αλλαγή κουλτούρας της τραπεζικής και καταναλωτικής πίστης, απαιτεί καλό σχεδιασμό και συνεπώς περισσότερο χρόνο.
Δεν θα διαφωνήσει εύκολα κανείς σε ό,τι αφορά αυτές τις δύο προϋποθέσεις, μόνο που το χρόνο τον είχαμε αλλά τον απωλέσαμε -το θέμα έχει τεθεί από την αρχή της κρίσης-, ενώ σε ό,τι αφορά τον καλό σχεδιασμό, φαίνεται ότι ουδέποτε τον διαθέταμε και δεν... κινδυνεύουμε να τον αποκτήσουμε.
Να θυμίσουμε ότι η υποχρέωσή μας για την παρουσίαση του πλαισίου λήγει τον Οκτώβριο και ίσως η διάσταση της ρύθμισης που αφορά τα δάνεια που εξυπηρετούνται με καθυστέρηση ή αυτά που ουδόλως εξυπηρετούνται να είναι αρκετά ακανθώδης ή περισσότερο περίπλοκη.
Ομως, γιατί καθυστερεί να τεθεί σε εφαρμογή το σκέλος εκείνο της ρύθμισης που αφορά στην επιβράβευση των συνεπών δανειοληπτών με διευκολύνσεις; Μήπως η εφαρμογή του αναμένει το πότε αυτοί που παραμένουν συνεπείς θα περάσουν, λόγω αδυναμίας, τη γραμμή της ασυνέπειας για να ασχοληθεί επιτέλους μαζί τους;
Εχει πλέον αποδειχθεί, και προφανώς αποτελεί οδηγό συναλλακτικής συμπεριφοράς για πολλούς, πως για να ασχοληθεί σοβαρά μαζί σου η κρατική μέριμνα πρέπει να είσαι ασυνεπής και προβληματικός στις συναλλαγές σου. Το πεδίο των τραπεζικών δανείων είναι χαρακτηριστικό, αλλά δεν είναι μοναδικό.
Αρκεί να θυμηθούμε ότι αντίστοιχες συμπεριφορές καλλιεργούνται και στην τήρηση των φορολογικών υποχρεώσεων, τις οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία και μια σειρά άλλων δραστηριοτήτων όπου το κράτος θα έπρεπε να παρεμβαίνει για να τηρείται η ομαλή λειτουργία. Ωστόσο, στην πράξη λειτουργεί ακριβώς το αντίθετο.
Αν κάνεις το λάθος να προσπαθήσεις με κάθε τρόπο να τηρήσεις τις υποχρεώσεις σου, το μόνο που ενδέχεται να δεχθείς από την πλευρά του κράτους δεν είναι οποιουδήποτε είδους επιβράβευση, αλλά η κλήση να καταβάλεις ακόμη περισσότερα.
Με αυτό τον τρόπο συγκαλύπτεται η δική του ανικανότητα να χωρίσει δικαίους και αδίκους, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι διαιωνίζεται η ανακολουθία και παρέχεται ατιμωρησία εις το διηνεκές, μέσω μιας άτυπης αλλά υπαρκτής συμπαιγνίας φαυλότητας ανάμεσα στο ανίκανο κράτος και τους παρατύπως ή παρανόμως ενεργούντες.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
