Δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς θα καταλήξει η διαδικασία που έχει ανοίξει για την τύχη των αμυντικών βιομηχανιών με διάφορα πεδία αναφοράς, όπως η στρατηγική θέση των συγκεκριμένων επιχειρήσεων, οι περισσότερες από 2.000 θέσεις εργασίας που προσφέρουν, αλλά ταυτόχρονα οι υψηλές ζημιές και υποχρεώσεις τους και το βάρος που προκαλούν στον κρατικό προϋπολογισμό.
Το βέβαιο είναι ότι ο χρόνος κυλάει αντίστροφα για την τύχη των επιχειρήσεων, χωρίς ακόμη να έχει προσεγγιστεί μια ουσιαστική στρατηγική που να διασφαλίζει την επιβίωσή τους, στο βαθμό που η ύπαρξή τους και η λειτουργία τους θα εξυπηρετεί πραγματικές και υπαρκτές ανάγκες.
Το παράδοξο με τις αμυντικές βιομηχανίες είναι ότι σχεδόν όλα τα μέλη της κυβέρνησης διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να κλείσουν, όμως η απειλή διακοπής λειτουργίας τους όχι μόνο υπάρχει, αλλά είναι και η πιο πιθανή λύση που βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η περίπτωση των αμυντικών βιομηχανιών δεν είναι η μοναδική.
Οπου και αν αναζητηθεί το αποτέλεσμα της κρατικής παρουσίας στην επιχειρηματική δραστηριότητα, μπορεί εύκολα να συναντήσει κανείς χαμένες ευκαιρίες ανάπτυξης. Ας δούμε τι συμβαίνει στο χώρο των σιδηροδρομικών μεταφορών.
Οι πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας μιλούν για ενδιαφέρον που έχει εκδηλωθεί από διάφορες πηγές για την αξιοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και το ρόλο που μπορεί να παίξει στη δημιουργία του ελληνικού διεθνούς εμπορευματικού κόμβου.
Να θυμίσουμε μόνο ότι ο ΟΣΕ αποτελούσε για χρόνια μια από τις πλέον βαριά προβληματικές επιχειρήσεις, ενώ ταυτόχρονα το σιδηροδρομικό δίκτυο ουδέποτε προτιμήθηκε για ένταξη στα μεγάλα έργα υποδομής, όπου τη μερίδα του λέοντος κέρδισε το πολύ ακριβότερο οδικό δίκτυο.
Το ελληνικό κράτος επί σειρά δεκαετιών προσπαθεί να παίξει το ρόλο του επιχειρηματία, αλλά ελάχιστες φορές τα έχει καταφέρει, κυρίως στις περιπτώσεις εκείνες όπου οι μονοπωλιακές δομές των αγορών στις οποίες δραστηριοποιήθηκε δεν άφησαν περιθώρια αποτυχίας. Προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία είχε πάντα την ιδιότητα του αλάθητου.
Αλλωστε, πολλές από τις επιχειρήσεις που ονομάστηκαν παλαιότερα ή εξακολουθούν να θεωρούνται προβληματικές, πέρασαν στην κρατική σκέπη στο χρονικό σημείο εκείνο που η ιδιωτική διοίκηση αναγκάστηκε να ομολογήσει την αποτυχία της.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έχει καταστεί σαφές είναι ότι δεν υπάρχουν προβληματικές επιχειρήσεις, αλλά προβληματική διαχείριση και διοίκηση επιχειρήσεων. Από εκεί εκκινούν όλα τα προβλήματα και στο σημείο αυτό πρέπει να επικεντρωθεί όποιος προσπαθεί να δώσει λύση στις δυσλειτουργίες που έχει προκαλέσει η κακή κρατική επιχειρηματικότητα.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
