Καθώς ο χρόνος μετρά αντίστροφα έως την επόμενη επίσκεψη των ελεγκτών της τρόικας, η κυβέρνηση δείχνει να έχει επιδοθεί στην καταμέτρηση πλεονασμάτων και ελλειμμάτων, τα οποία θα θέσει υπόψη των τεχνοκρατών που θα γνωμοδοτήσουν για την πορεία του ελληνικού προγράμματος.
Ορθή δείχνει να είναι η πρόθεση προετοιμασίας, αλλά τελείως λανθασμένος ο υπολογισμός ελλειμμάτων και πλεονασμάτων.
Κορυφαίο παράδειγμα, η πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού, η οποία, αν και φαίνεται να έχει οδηγήσει σε πρωτογενές πλεόνασμα στο επτάμηνο του έτους, στην πραγματικότητα δεν περιλαμβάνει τίποτα περισσότερο από καθυστερήσεις πληρωμών, έκτακτα έσοδα, αναβολές επιστροφής φόρων και διάφορα άλλα εθνικολογιστικά τεχνάσματα.
Σε ένα άλλο, επίσης, καυτό μέτωπο, αυτό του Δημοσίου, η κυβέρνηση διαπιστώνει ότι υπάρχει πλεόνασμα προσωπικού, ενώ στην πραγματικότητα ελλοχεύει ένα τεράστιο έλλειμμα ικανότητας και πολιτικής βούλησης να γίνει ουσιαστική αξιολόγηση, που θα οδηγήσει σε δίκαιες και καλά υπολογισμένες -άρα αποτελεσματικές- περικοπές προσωπικού.
Εύλογα θα μπορούσε να διαγνώσει κανείς -αν παρακολουθεί τη στατιστική πλευρά των γεγονότων και όχι την ουσιαστική- την ύπαρξη ελλείμματος σοβαρότητας στη διαχείριση των αποκρατικοποιήσεων.
Απλώς και μόνον αν καταμετρήσει κάποιος τις αλλαγές διοίκησης στο ΤΑΙΠΕΔ, το Ταμείο που διαχειρίζεται την κρατική περιουσία, θα διαπιστώσει ότι τέσσερις πρόεδροι και τρεις παραιτήσεις μέσα σε ένα χρόνο είναι αριθμός δυσβάστακτος για την αξιοπιστία ενός οργανισμού που έχει αναλάβει το κρίσιμο έργο της ανεύρεσης αγοραστών για σεβαστό κομμάτι της δημόσιας περιουσίας. Ωστόσο, παρά τον αρνητικό επικοινωνιακό αντίκτυπο που έχουν αυτές οι μεταβολές, δεν είναι εκείνες οι οποίες βαρύνονται για τις καθυστερήσεις του προγράμματος.
Εν ολίγοις, το πρόβλημα με τις ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι το έλλειμμα σοβαρότητας, αλλά η έλλειψη επενδυτών που να εμπιστεύονται το ελληνικό περιβάλλον για τοποθετήσεις. Αυτό το ισοζύγιο εμπιστοσύνης είναι που παραμένει ελλειμματικό και δεν επιτρέπει την προσέλκυση μεγάλης ομάδας επενδυτών, γεγονός που, προφανώς, θα οδηγούσε και σε επίτευξη υψηλότερων τιμών και περισσότερων εσόδων από τις πωλήσεις ακινήτων και επιχειρήσεων.
Είναι σαφής η κυβερνητική αδυναμία να εντοπίσει τις ελλείψεις και τα περισσεύματα. Εως ότου, όμως, καταφέρουμε να διακριβώσουμε με σαφήνεια ποια είναι τα πραγματικά ελλείμματα που πολεμάμε και ποια τα πλεονάσματα που μας απειλούν, είναι προφανές ότι θα πηγαίνουμε «αδιάβαστοι» στις εξετάσεις της τρόικας.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
