Η χθεσινή φούσκα που έσκασε με δύναμη στον τομέα των ενεργειακών αποκρατικοποιήσεων δεν θέτει μόνο σε αμφιβολία την κυβερνητική ικανότητα διαχείρισης ιδιωτικοποιήσεων αυτού του μεγέθους, αλλά, το κυριότερο, ανοίγει διάπλατα την πόρτα που γράφει «και στο βάθος... μέτρα».
Ο στόχος -που δεν έχει ακόμη επισήμως αναθεωρηθεί- της άντλησης εσόδων 2,6 δισ. από τις ιδιωτικοποιήσεις θεωρούνταν ήδη πολύ φιλόδοξος πολύ πριν από το ναυάγιο της ΔΕΠΑ. Τώρα είναι πλέον ουσιαστικά ανέφικτος και σε καμιά περίπτωση δεν προσεγγίζεται με την προσπάθεια πώλησης διάφορων ακινήτων. Και το γεγονός αυτό συνεπάγεται μια τρύπα στον προϋπολογισμό, το μέγεθος της οποίας δεν είναι γνωστό πόσο θα είναι.
Οι πηγές από τις οποίες θα μπορούσε να αντλήσει κανείς νέες βελτιώσεις του προϋπολογισμού δεν είναι δα και πολλές. Καθώς το χαρτί των αποκρατικοποιήσεων είναι τελικά πολύ αδύναμο, τουλάχιστον, για τη φετινή χρονιά, το πού θα στραφεί το υπουργείο Οικονομικών είναι αρκετά συγκεκριμένο.
Οι «μεταρρυθμιστικές» προσπάθειες του Δημοσίου, οι οποίες θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν δαπάνες, βρίσκονται πολύ κοντά στο μηδέν και όποιος αμφιβάλλει, δεν έχει παρά να θυμηθεί ότι χθες ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης επανέλαβε για πολλοστή φορά στη συζήτηση με την τρόικα για το αν και πώς θα φύγουν οι επίορκοι από το Δημόσιο και άλλα αντίστοιχα θέματα δημόσιας μεταρρυθμιστικής παράνοιας. Η συγκεκριμένη πηγή μπορεί, λοιπόν, να παραμείνει στο χρονοντούλαπο του προϋπολογισμού. Το ίδιο όμως θα πρέπει να γίνει, δυστυχώς, και σε ό,τι αφορά την πάταξη της φοροδιαφυγής, η οποία και αυτή παραμένει στο στάδιο της οργάνωσης.
Προφανώς, λοιπόν, η μόνη διαθέσιμη πηγή άντλησης εσόδων δεν είναι άλλη από την πάταξη των... φορολογουμένων και μάλιστα όσων έχουν υποχρεωτικά αναλάβει τα τελευταία χρόνια να στηρίξουν τις ελληνικές κυβερνήσεις με το συνεχώς μειούμενο εισόδημά τους.
Δεν είναι ορθό να επιχαίρει κανείς για ανατροπές του κυβερνητικού προγραμματισμού οι οποίες ενδέχεται να στοιχίσουν ακριβά στον ελληνικό λαό με τη μορφή νέων μέτρων, αλλά δεν μπορεί παρά να ασκηθεί κριτική στο γεγονός ότι υπήρξε ελληνική πολιτική συναίνεση στον προσδιορισμό από την τρόικα σημαντικού ύψους εσόδων από μια πηγή η οποία δεν έδειξε να αποτελεί το πεδίο επιτυχών χειρισμών και επιδόσεων για την ελληνική δημόσια διοίκηση.
Ακόμη δε περισσότερο όταν σε σχεδιασμούς όπως αυτός στηρίζεται όλη η προσπάθεια αλλαγής του κλίματος, η οποία έχει αποτελέσει τις τελευταίες εβδομάδες την πλέον ευχάριστη και πολυχρησιμοποιημένη κυβερνητική αφήγηση σεναρίου ελληνικής οικονομικής επιτυχίας.
Η κυβέρνηση δείχνει να πέφτει από έκπληξη σε έκπληξη με τα αποτελέσματα του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων. Και αυτό δεν θα ήταν κακό, αν σε αυτήν την περίπτωση δεν ίσχυε το «άλλος εκπλήσσεται και άλλος πληρώνει».
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
