Κάπως αργά θυμήθηκε η τρόικα να διατυπώσει τις αντιρρήσεις της για τη νέα εικόνα που διαμορφώνεται στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Εχει περάσει ένα εξάμηνο από τότε που η συμφωνία της Εθνικής με τη Eurobank ανακοινώθηκε επίσημα.
Ενα χρονικό διάστημα αρκετό για να δοθεί η ευκαιρία σε όποιον είχε λόγο και γνώση σε αυτή την υπόθεση να διατυπώσει τις σκέψεις, τον προβληματισμό, τις επιφυλάξεις ή τις αντιρρήσεις του. Και η τρόικα, με το πολυπληθές επιτελείο που ασχολείται με τα ελληνικά θέματα, διέθετε και τα δύο. Απόλυτη γνώση τόσο της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας όσο και της διάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος. Οσο για το αν έχει λόγο, ούτε συζήτηση, οι προθέσεις της καθορίζουν τα «μεγάλα» αλλά και τα «μικρά» αυτής της χώρας.
Από την κατάρτιση του προϋπολογισμού, το ύψος των αμοιβών και το επίπεδο της κοινωνικής πρόνοιας, έως το πώς λειτουργούν τα... περίπτερα. Οι απορίες που προκύπτουν είναι προφανείς. Γιατί τώρα η συγχώνευση αποτέλεσε θέμα πρώτης γραμμής και συναντά τη σθεναρή αντίσταση των ελεγκτών μας, οι οποίοι μάλιστα έχουν τοποθετήσει περισσότερα από δεκαπέντε άτομα στο κλιμάκιό τους που ελέγχει τις τράπεζες;
Τι έχει μεσολαβήσει σε πολιτικό επίπεδο που ανατρέπει τους σχεδιασμούς και τις ισορροπίες, τι κυοφορείται στις επιχειρηματικές επιδιώξεις εντός και εκτός της χώρας ώστε να ασκείται πίεση για μια τέτοιας έκτασης ανατροπή; Για να αποφευχθούν μύρια προβλήματα, οι «γάμοι» μεταξύ επιχειρήσεων αυτού του μεγέθους -ιδιαίτερα τραπεζών- συνοδεύονται ατύπως αλλά ουσιαστικώς από τη γνωστή ρήση που ακούγεται ορισμένες φορές και στις τελετές έναρξης συμβίωσης μεταξύ των ανθρώπων: «Οποιος έχει αντίρρηση, ας τη διατυπώσει τώρα, αλλιώς ας σιωπήσει για πάντα».
Η τρόικα δείχνει, ωστόσο, να έχει δημιουργήσει μια παράδοση χειρισμών που καταστρέφουν, αντί να φτιάχνουν, το κλίμα στην ελληνική οικονομία. Μια ανατροπή των σχεδιασμών που έχουν, εδώ και καιρό, αρχίσει να υλοποιούνται σε νομικό και τεχνικό επίπεδο για τη μεγαλύτερη συγχώνευση που γνώρισε το ελληνικό επιχειρηματικό σκηνικό, δίνει εύκολα αφορμή σε οποιονδήποτε να προοιωνίζεται μόνο θύελλες.
Στο επενδυτικό κλίμα που γίνεται προσπάθεια σταδιακά να αποκατασταθεί, στην ηρεμία που αναζητεί η αγορά για να λειτουργήσει, ώστε να σταματήσει να παράγει λουκέτα και ανεργία, και πάνω απ’ όλα στη σταθερότητα του ιδίου του τραπεζικού συστήματος και στην προσπάθειά του να ανακτήσει τη χαμένη εμπιστοσύνη των καταθετών και να αποκαταστήσει το χρηματοδοτικό του ρόλο, τον οποίο έχει απολέσει. Ανικανότητα και κακοί χειρισμοί ή μήπως υπόγειες διαδρομές επιδιώξεων και στοχευμένες παρεμβάσεις συμφερόντων; Σε κάθε περίπτωση, η οσμή των γεγονότων που αναδίδεται είναι απολύτως δυσάρεστη.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
