Ο λόγος που το Νόμπελ κατέλαβε εξ απήνης τόσο τον Όλιβερ Ουίλιαμσον όσο και την Έλινορ Όστρομ ήταν ότι η έρευνά τους δεν είναι αμιγώς οικονομική: στην πραγματικότητα αποτελεί ένα αμάγαλμα νομικής, οικονομικής και πολιτικής επιστήμης και διαπραγματεύεται ευρύτερα προβλήματα της σύγχρονης εποχής, σύμφωνα με τον Economist.
Αυτό που απέδειξε ο κ. Ουίλιαμσον ήταν ότι οι σύνθετες συναλλαγές οι οποίες εμπεριέχουν επενδυτικές αποφάσεις και έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία όταν διενεργούνται στο πλαίσιο μίας σχέσης παρά με ένα τρίτο μέρος, πραγματοποιούνται πολύ καλύτερα εντός μίας επιχείρησης.
Σύμφωνα με τον νομπελίστα, για το πρόβλημα ευθυνόταν εν μέρει το ότι ορισμένες οικονομικές συναλλαγές είναι τόσο πολύπλοκες και εμπεριέχουν τόσες παραμέτρους στις οποίες μπορεί κάτι να πάει στραβά, ώστε η υπογραφή ενός νομικά έγκυρου συμβολαίου το οποίο προβλέπει για όλες τις πιθανότητες είναι κάτι ανέφικτο.
Οι απλές συναλλαγές περιπλέκονται εύκολα στις αγορές, ενώ στις πιο σύνθετες απαιτείται η μεσολάβηση εταιρειών. Παρ’ όλα αυτά, επισημαίνει ο Ουίλιαμσον, η οργάνωση σε εταιρικό επίπεδο συνεπάγεται κόστος λόγω του ότι η αποτελεσματικότητά της επαφίεται στην αυστηρή άσκηση εσωτερικού ελέγχου –κάτι που δεν τηρείται πάντοτε.
Η κα Όστρομ προσεγγίζει την εταιρική διακυβέρνηση από διαφορετική σκοπιά. Στην ουσία, έχει αφιερώσει τη ζωή της στη μελέτη της διαχείρισης των κοινών αγαθών από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Όπως συμβαίνει και με τα δημόσια αγαθά, είναι δύσκολο να εμποδίσει κανείς τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν τα κοινά αγαθά. Σε αντίθεση με τα δημόσια αγαθά, όμως, η χρήση των κοινών αγαθών από κάποιους περιορίζει αυτά που μένουν για τους υπόλοιπους. Σύμφωνα με την οικονομική θεωρία, στις ορθολογικές κοινωνίες πραγματοποιείται κατάχρηση των κοινόχρηστων πόρων.
Οι αρχές της θεωρίας των παιγνίων και ιδίως η θεωρία των επαναλαμβανόμενων αλληλεπιδράσεων έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμες στον καθορισμό των γενικών αρχών σχετικά με το πώς πρέπει να γίνει η διαχείριση των κοινών αγαθών χωρίς να είναι αναγκαία η ιδιωτική ή κρατική ιδιοκτησία.
Το μόνο που είναι σίγουρο, καταλήγει ο Economist, είναι ότι η απόφαση της επιτροπής Νόμπελ σηματοδοτεί την επιβράβευση της έρευνας που καταρρίπτει τα όρια των κοινωνικών επιστημόνων.
