“Αλαζονική” χαρακτηρίζει ο Economist τη συνάντηση των παγκόσμιων ηγετών στην Ουάσιγκτον. Εάν θέλουν το δεύτερο Μπρέντον Γουντς, όπως το ονομάζουν, να στέκεται στο ύψος του πρώτου θα πρέπει οι παγκόσμιοι ηγέτες να καταλήξουν σε νέα εντολή για τις καπιταλιστικές οικονομίες, παρατηρεί το έγκριτο βρετανικό περιοδικό.
Πριν από τη μεταπολεμική σύνοδο κορυφής είχαν προηγηθεί περισσότερα από δύο χρόνια βασανιστικής μελέτης, ενώ σε αυτή παρευρέθησαν οι υπουργοί Οικονομικών και άλλα κρατικά στελέχη (οι πρωθυπουργοί και οι πρόεδροι είχαν άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσουν). Για την αυριανή σύνοδο κορυφής της G20, αντιθέτως, στην οποία θα συμμετέχουν ηγέτες τόσο από βιομηχανικές όσο και αναδυόμενες χώρες συν την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν «σκαρώσει» μια ατζέντα μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες πυρετωδών εργασιών.
Σύμφωνα πάντα με τον Economist, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σύνοδος θα εγείρει έντονες αντιπαραθέσεις σχετικά με τους φορείς που θα αναλάβουν την εποπτεία της διεθνούς οικονομίας. Δεδομένου ότι αυτή τη φορά κλήθηκαν στη σύνοδο κορυφής οι 20 μεγαλύτερες χώρες, και όχι η ομάδα των επτά πλουσιότερων κρατών, είναι προφανές ότι σε αντίθεση με την παλιά τάξη πραγμάτων, φαίνεται πως σήμερα ο υπόλοιπος κόσμος θεωρείται αρκετά σημαντικός για να περιφρονηθεί, σύμφωνα με το άρθρο του Economist.
Η ατζέντα είναι πολύ μεγάλη και σε μήκος και σε εύρος. Με τόσους αρχηγούς κρατών γύρω από το τραπέζι θα είναι μάλλον δύσκολο να αποφευχθούν οι κοινοτοπίες και η υποκριτικές δηλώσεις, σημειώνει το βρετανικό περιοδικό. Είναι πιθανό να υπάρξουν διαφωνίες—ιδίως εάν πλήττεται το «κρατικό» ή το «ανταγωνιστικό» πρόσωπο των κρατών. Πάνω απΆ όλα όμως, η πρόσφατη παγκόσμια συνεργασία για την χρηματοπιστωτική κρίση φαίνεται να πατά σε σαθρό έδαφος υπό αυτές τις συνθήκες εσωτερικής διαμάχης και πολυπλοκότητας.
Με μια πρώτη ματιά, οι δύο διασκέψεις δεν μοιάζουν να διαφέρουν σημαντικά. Σκεφθείτε, για παράδειγμα, αναφέρει το δημοσίευμα του Economist, πώς έχουν προσπαθήσει ο κ. Μπράουν και ο κ. Σαρκοζί να διεκδικήσουν την πατρότητα της συνόδου για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Ο κ. Σαρκοζί θεωρεί ότι θα είναι η ευκαιρία του να αποδείξει ότι είναι δραστήριος και αποφασιστικός και ότι θα είναι ευκολότερο γιΆ αυτόν να δρομολογήσει τις μεταρρυθμίσεις στη χώρα του εάν αποδείξει ότι δεν είναι δέσμιος της αγγλοσαξονικής ιδεολογίας περί ελεύθερης αγοράς.
Ο κ. Μπράουν, από την άλλη, ζητούσε επί εβδομάδες τη σύγκληση της συνόδου με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση μετά την καθολική αποδοχή του σχεδίου του για διάσωση του βρετανικού τραπεζικού κλάδου. Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας σκοπεύει να υποστηρίξει ότι η σημερινή κρίση ανήκει σε εκείνες τις παγκόσμιες αναταραχές που—όντως—δεν μπορούν να συγκριθούν με τα 11 προηγούμενα χρόνια της διακυβέρνησης από την εργατική παράταξη. Σκοπεύει, επίσης, να διαδραματίσει ρόλο ηγέτη στην Ουάσιγκτον προκειμένου να προστατέψει το Σίτι από τις γαλατικές μηχανογραφίες του κ. Σαρκοζί.
Υπάρχουν δύο τρόποι να δει κανείς την αυριανή σύνοδο κορυφής στην αμερικανική πρωτεύουσα. Να σκύψει με συμπόνια πάνω από τη σύνοδο απορημένος για τη υπερβολική φιλοδοξία να συμπεριλάβουν στην ατζέντα τόσο δύσκολα και σημαντικά ερωτήματα. Μια σφοδρή χρηματοπιστωτική κρίση είναι ίσως η μοναδική συγκυρία που οι τεχνοκρατικές αναλύσεις -που συνήθως κείτονται στον πάτο της ατζέντας των αρμοδίων- βρίσκουν επιτέλους τη θέση που τους πρέπει στην κορυφή. Βεβαία, μπορεί κάποιος διατηρήσει μια πιο κυνική στάση. Δεν αποκλείεται οι συσκεπτόμενοι να δείξουν αρχικά ζωηρό ενδιαφέρον για τη βασική θεματολογία και μόλις τα τηλεοπτικά φώτα σβήσουν, να στραφούν σε στόχους απελπιστικά μετριοπαθείς.
