«Αβάσιμη» χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος της εφημερίδας The Independent, Τζέρεμι Γουόρνερ, την άποψη ότι η απόφαση του Αμερικανού υπουργού Χένρι Πόλσον να μην «διασώσει» τη Lehman Brothers ήταν ένα τραγικό λάθος πολιτικής του ίδιου και της ομάδας του που βύθισε τον κόσμο σε βαθιά ύφεση.
«Το συμπέρασμα αυτό αμφισβητείται πλέον εντόνως στη Wall Street και το City και πιστεύω ότι ήρθε η στιγμή να αποδείξουμε ότι είναι αβάσιμο», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι να πιστεύει κανείς ότι η κατάρρευση της Lehman δεν έκανε τη διαφορά ή ότι, εν τέλει, η πορεία της παγκόσμιας οικονομίας προς την κρίση ήταν προδιαγεγραμμένη, υποστηρίζει ο Γουόρνερ. Το σαββατοκύριακο που κατέρρευσε η Lehman, ολόκληρο το τραπεζικό οικοδόμημα βρέθηκε στο στόχαστρο. Εάν η Lehman είχε διασωθεί, οι αγορές θα είχαν πιθανότατα στραφεί κάπου αλλού, ωστόσο, κατάληξη όλων των σεναρίων μοιάζει να είναι ο φορολογούμενος που καλείται τελικά να «διασώσει» ολόκληρο το σύστημα.
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αυτή ήταν αναπόφευκτη κατάληξη και ότι με την προστασία της Lehman θα είχε τουλάχιστον περισωθεί η γενική εμπιστοσύνη στην οικονομία. «Αμφιβάλλω εντόνως», σχολιάζει ο Τζέρεμι Γουόρνερ. Η διάσωση των τραπεζών μεμονωμένα συνιστά μια πολύ πιο δαπανηρή προσέγγιση σε σύγκριση με την καθολική διάσωση που τελικά αποφασίστηκε, την ώρα που δεν γίνεται απολύτως τίποτα για την αναχαίτιση της απομόχλευσης της οικονομίας, η οποία βρίσκεται στην καρδιά της τρέχουσας οικονομικής διαταραχής.
Ίσως να αργούσαμε λίγο να φτάσουμε εδώ που είμαστε, αλλά βρισκόμασταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο, χωρίς έξοδο διαφυγής, υποστηρίζει ο αρθρογράφος της εφημερίδας.
«Θα μπορούσα να υποστηρίξω ακόμη εκτενέστερα την άποψη ότι η κατάρρευση της Lehman ίσως να ήταν τελικά και ευνοϊκή, καθώς οδήγησε στο ταρακούνημα των αρχών για επείγουσα λήψη μέτρων», αναφέρει χαρακτηριστικά. Παρά την τρικυμία που ταλανίζει την υφήλιο, υπήρχε μεγάλος κίνδυνος οι κυβερνήσεις και οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών να «κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου», σημειώνει ο Γουόρνερ, εξηγώντας ότι ήδη, μετά την εκδήλωση του προβλήματος, παρατηρήθηκε αξιοσημείωτη απροθυμία από τους αρμοδίους να αναγνωρίσουν την έκταση του φαινομένου.
Η κατάρρευση της Lehman, όμως, άνοιξε τα χαρτιά της κρίσης. Την ώρα που κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί για τη διορατικότητά του εν μέσω της διεθνούς κρίσης, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η χρεοκοπία της Lehman έριξε την αυλαία και φανέρωσε τη βαθύτερη κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Είναι προτιμότερο να έρχεται η κάθαρση μετά το σπάσιμο μιας «φούσκας» παρά να διαιωνίζεται ένα κακοφορμισμένο κατεστημένο, όπως συνέβη στην Ιαπωνία στις αρχές της δεκαετίας του 1990, καταλήγει ο Γουόρνερ.
