Από την έντυπη έκδοση
Του Βασίλη Μανεσιώτη
Στις σύγχρονες οικονομίες το εισόδημα και ιδιαίτερα το τρέχον εισόδημα, όπως αυτό ορίζεται σε μία σχετικά μικρή περίοδο (π.χ. ένα έτος), δεν είναι ο καλύτερος δείκτης της οικονομικής κατάστασης του φορολογούμενου.
Ο συνδυασμός τρέχοντος εισοδήματος και συνολικής (καθαρής) περιουσιακής κατάστασης του φορολογούμενου είναι ένας πολύ πιο ικανοποιητικός δείκτης των οικονομικών δυνατοτήτων και της φοροδοτικής ικανότητας από ό,τι το τρέχον εισόδημα. Ομως, στην πράξη, η φορολόγηση της συνολικής καθαρής περιουσίας (net wealth) είναι εξαιρετικά δύσκολη. Για τον λόγο αυτό, η φορολογία της ακίνητης περιουσίας θεωρείται ως η πλησιέστερη και καλύτερη εναλλακτική λύση.
Η φορολογία της γης και των λοιπών ακινήτων είναι μία από τις παλαιότερες και πλέον διαδεδομένες μορφές φορολογίας (Stotsky και Yucelick, 1995). Σήμερα οι περισσότερες χώρες του κόσμου, ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες[1], φορολογούν την ακίνητη περιουσία, αν και υπάρχουν σημαντικές διαφορές από χώρα σε χώρα. Γενικά, όσο ισχυρότερη είναι η θέση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε μία χώρα, τόσο πιο σημαντική είναι και η φορολογία της ακίνητης περιουσίας.
Ολόκληρο το άρθρο στη «Ναυτεμπορική»
