Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Ενα σχέδιο αισθητής μείωσης της φορολογικής επιβάρυνσης της ελληνικής οικονομίας σε όλα τα επίπεδα φαίνεται ότι θα προσπαθήσει να διαπραγματευτεί η κυβέρνηση με την τρόικα, όμως από τις καλές προθέσεις που αναπτύσσονται με το βλέμμα στις εθνικές εκλογές -όποτε κι αν γίνουν αυτές- έως την πραγματικότητα των μεγάλων πλεονασμάτων που προβλέπει το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης για τα επόμενα χρόνια, η απόσταση μοιάζει αγεφύρωτη.
Οι παρεμβάσεις που σχεδιάζει και θα συζητήσει με την τρόικα η κυβέρνηση για μείωση συντελεστών φορολογίας, κατάργηση εισφοράς αλληλεγγύης, αναμόρφωση ΦΠΑ και άλλες αντίστοιχες παρεμβάσεις έχουν κόστος που μετριέται σε αρκετά δισ. ευρώ και κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να φύγουν αυτά από τις πλάτες των φορολογουμένων, αλλά κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πώς ακριβώς θα καλυφθούν οι τρύπες που θα προκληθούν στους μελλοντικούς προϋπολογισμούς.
Ισως να μην είχε αντίρρηση και η τρόικα, που έχει μιλήσει κατά καιρούς για προβληματική υψηλή φορολογική επιβάρυνση, όμως η συμφωνία της είναι θεωρητική, καθώς κάθε αναφορά σε αλλαγή των δεδομένων του προγράμματος προσαρμογής συνοδεύεται από την απαίτηση δημοσιονομικά ισοδύναμων μέτρων.
Κυβερνητικές πηγές κάνουν λόγο και για παράλληλη προσπάθεια αναθεώρησης των μελλοντικών στόχων του πλεονάσματος, όμως η εμπειρία διαπραγματεύσεων του παρελθόντος δεν αφήνει πολλά περιθώρια να πιστέψει κανείς ότι το στοίχημα των φορολογικών ελαφρύνσεων θα κερδηθεί.
Πόσο μάλλον όταν αυτό τίθεται σε μια χρονική περίοδο όπου η στρατηγική προσπάθεια της κυβέρνησης θα επικεντρωθεί σε ένα μεγάλο στόχο, που δεν είναι άλλος από μια συμφωνία για την ελάφρυνση του δημόσιου χρέους.
Ταυτόχρονα όμως απομακρύνεται και η προοπτική να κερδηθεί το στοίχημα της ανάπτυξης. Πριν από λίγες ημέρες, στην τριμηνιαία έρευνα που διενεργεί η ICAP σε συνεργασία με την Εταιρεία Ανωτάτων Στελεχών Επιχειρήσεων, οι επικεφαλής των μεγάλων επιχειρήσεων συμφώνησαν σε ποσοστό 74% ότι η μείωση της φορολογίας είναι βασικό προαπαιτούμενο για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Η εκτίμηση αυτή είναι ακόμη πιο διαδεδομένη μεταξύ των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, καθώς το ποσοστό των διοικήσεών τους που εκφράζουν την απόλυτη συμφωνία τους στη μείωση της φορολογίας ως προαπαιτούμενο οικονομικής ανάπτυξης φθάνει το 87%.
Σε ό,τι αφορά την ένταση της φορολογικής επιβάρυνσης και την αρνητική επίδραση που ασκεί στην αναπτυξιακή διαδικασία, βρισκόμαστε απέναντι σε μια αυτοτροφοδοτούμενη ελικοειδή κίνηση που δεν έχει τέλος.
Οσο αυξάνεται η φορολογική επιβάρυνση τόσο πλήττεται η προσπάθεια ανάκαμψης και όσο καθυστερεί η ανάπτυξη τόσο περιορίζονται τα φορολογικά έσοδα, οδηγώντας τις δημοσιονομικές ανάγκες στο να απαιτήσουν νέα ακόμη μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση.
Σε αυτήν την κίνηση είμαστε εγκλωβισμένοι μονίμως τα τελευταία χρόνια και αν δεν υπάρξει μια αποφασιστική διάρρηξη αυτού του κύκλου, δύσκολα θα προκύψουν αποτελέσματα διαφορετικά από όσα είδαμε στο παρελθόν.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
