Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Η δυνατότητα της χώρας να βγει οριστικά από την κόκκινη ζώνη της χρεοκοπίας δεν έχει να κάνει μόνο με την ορθή διαχείριση του κράτους και την αποτελεσματική μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους.
Σχετίζεται περισσότερο απ’ όλα με την παραγωγική της ικανότητα, το πόσο μπορεί να παράγει επιτυχημένα αγαθά και υπηρεσίες, που θα εξασφαλίσουν μόνιμες πηγές πλούτου και θα λύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα με δυναμικό τρόπο, πέρα από περιοριστικές ισορροπίες και εθνικολογιστικές τεχνικές.
Οι εξαγωγείς έχουν μιλήσει κατά καιρούς για έλλειψη εξαγωγικής τεχνογνωσίας, που χαρακτηρίζει όχι μόνο τις μικρές αλλά και μεγάλες επιχειρήσεις.
Σε αυτή την περίπτωση ο ψόγος δεν πέφτει στις επιχειρήσεις που δηλώνουν ότι δεν διαθέτουν «εξαγωγική τεχνογνωσία», αλλά στην ίδια την ελλιπή κρατική συμβολή, στην προσπάθεια να αναπτυχθούν οι ελληνικές εξαγωγές και όχι μόνο τα τελευταία χρόνια, αλλά σε μια μακρά πορεία απαξίωσης του ελληνικού παραγωγικού δυναμικού.
Το μοντέλο της μεγάλης κρατικής παρουσίας που πρέπει να φροντίζει για όλα έχει καταλυθεί όχι μόνο θεωρητικά, λόγω αναποτελεσματικότητας, αλλά και στην πράξη, λόγω απουσίας επαρκών κεφαλαίων που θα του έδιναν υπόσταση, όμως αυτό δεν απαλλάσσει τον κρατικό τομέα από την ευθύνη του.
Πολύ περισσότερο στην εποχή που το κράτος διεκδικεί -ή οφείλει να το κάνει- το ρόλο του σχεδιαστή του νέου -μετά την κρίση- μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης.
Το παραγωγικό - εξαγωγικό μας πρόβλημα δεν μπορεί παρά να έχει διαρθρωτική λύση. Ωστόσο, αυτή τη λύση δεν την έχουμε αναζητήσει οργανωμένα στα χρόνια της κρίσης και η όποια περιορισμένης έκτασης παραγωγική αναδιάρθρωση ήταν περιστασιακή.
Η αναζήτηση προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας και ισχυρής εμπορικής παρουσίας παρέμεινε ευχολόγιο και ουδέποτε πήρε το δρόμο της πρακτικής εφαρμογής.
Η ματιά -πέρα από την κρατική ευθύνη- στρέφεται εύλογα στα επιχειρηματικά πεπραγμένα, πώς ωστόσο να αναμένεις επιχειρηματική καινοτομία όταν η χρηματοδότηση παραμένει περιορισμένη, με τις τράπεζες να μην έχουν ολοκληρώσει την εσωτερική αναδιάρθρωσή τους, ενώ η εγχώρια αγορά που θα μπορούσε να στηρίξει καινοτόμα εγχειρήματα διατηρείται αδύναμη;
Τα στοιχεία του εμπορικού ισοζυγίου που γνωστοποιήθηκαν χθες εξακολουθούν να μεταφέρουν τη δυσάρεστη εικόνα των τελευταίων μηνών, με τις εξαγωγές να μειώνονται και τις εισαγωγές να αυξάνονται, αποδεικνύοντας ότι η πρόσκαιρη βελτίωση του εμπορικού ισοζυγίου των τελευταίων τριών ετών είχε να κάνει περισσότερο με την ασθενική ζήτηση που περιόρισε τις εισαγωγές και πολύ λιγότερο με την παραγωγική άνθηση που ενίσχυσε τις εξαγωγές.
Η πρόκληση του να αντιμετωπίσουμε την κρίση ως αφορμή διαφοροποίησης, που θα αποδώσει σε νέα προϊόντα, επιχειρηματική βιωσιμότητα και νέες θέσεις εργασίας, δεν έχει απαντηθεί, αν και πρόκειται για κορυφαίο ζήτημα μακροπρόθεσμης οικονομικής επιβίωσης που μας αφορά όλους.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
