Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Οι ελληνικές κυβερνήσεις των ετών της κρίσης μας έμαθαν να ζούμε με την τρόικα, παρουσιάζοντάς την πότε σαν σωτήρα και πότε σαν δράκαινα, αναλόγως με το πώς συνέφερε κατά περίπτωση τις πολιτικές τους ισορροπίες.
Κατά την ίδια λογική, χρήσιμη υπήρξε η τρόικα και για τους πολιτικούς προϊσταμένους της, οι οποίοι είχαν πάντα ένα εύκολο και πρόχειρο άλλοθι να επικαλεστούν όταν ήθελαν να αποφύγουν την πολιτική συζήτηση με τις ελληνικές κυβερνήσεις.
Οι ίδιοι οι επικεφαλής της τρόικας θα μπορούσαν να ελεγχθούν και ως προς τη συμπεριφορά τους, αλλά και ως προς τις προθέσεις και τα κίνητρά τους. Κάπου, ωστόσο, κάτω απ’ αυτό το πέπλο πολιτικών και προσωπικών επιδιώξεων υπάρχουν και επιλογές που βρίσκονται στο σωστό δρόμο.
Χθες έγινε γνωστό ότι η τρόικα επέμεινε ότι η διανομή του όποιου δημοσιονομικού πλεονάσματος υπάρχει θα πρέπει να γίνει με αναπτυξιακά κριτήρια και όχι καταπώς έχει προγραμματίσει η κυβέρνηση, προσπαθώντας να προκαλέσει εντυπώσεις στο δρόμο προς τις εκλογές. Δεν πρόκειται για μια ακόμη αναλγησία, αλλά για μια αποτύπωση της πραγματικότητας.
Οι κυβερνητικές προθέσεις δύσκολα μπορούν να πείσουν ότι χαρακτηρίζονται από διάθεση αλληλεγγύης προς τους συνταξιούχους όσον αφορά το χειρισμό του πλεονάσματος, όταν για την επίτευξή του καθυστερεί ο καταλογισμός των συντάξεων σε πολλές χιλιάδες άλλους υποψήφιους συνταξιούχους.
Η κυβέρνηση δείχνει να έχει συνοψίσει την ορθότητα της πολιτικής που εφαρμόστηκε στην επίτευξη δημοσιονομικού πλεονάσματος. Φαίνεται όμως ότι με την τακτική αυτή κάνει λάθος τριπλό: επικοινωνιακό, πραγματικό και ηθικό.
Επικοινωνιακό γιατί δεν συναντά ευρεία αποδοχή, πραγματικό γιατί οι δημοσιονομικές ισορροπίες είναι ασταθείς και δεν αντικατοπτρίζουν μακροπρόθεσμες βελτιώσεις και ηθικό γιατί το όποιο πλεόνασμα υπάρχει δημιουργήθηκε από το υστέρημα όλων των πολιτών και οφείλει να μην καταναλωθεί ως κυβερνητική προσφορά στον επικείμενο προεκλογικό αγώνα.
Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ οι κυβερνήσεις της τελευταίας τετραετίας υιοθέτησαν μάλλον με ευκολία - παρά τη δημόσια επικοινωνιακή οδύνη που εξέπεμψαν- τα μέτρα εκείνα που επιτίθενταν φορολογικά σε κάθε ίχνος διαθέσιμου -αναγκαστικά μη κρυφού- εισοδήματος, περιέκοπταν αποδοχές και συντάξεις, πολλαπλασίαζαν την ανεργία και αποδομούσαν το κοινωνικό κράτος, έδειξαν μια εντυπωσιακή ολιγωρία απέναντι σε μέτρα που θα μεταρρύθμιζαν ουσιαστικά τον τρόπο λειτουργίας του κράτους.
Επίσης πρόβαλλαν με προθυμία τις επιλογές εκείνες που έδειχναν προφανώς να απευθύνονται στην ικανοποίηση οργανωμένων συμφερόντων, ενώ έστρεφαν αλλού το πρόσωπό τους από εκεί όπου έπρεπε να παρέμβουν για να ανατρέψουν τις διαχρονικές στρεβλώσεις της αγοράς και του ελληνικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Οταν η τρόικα προσπαθεί να συζητήσει για μεταρρυθμίσεις εδώ και επτά μήνες, μπορεί και να έχει δίκιο...
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
