Στο υποθετικό ερώτημα που θα αναζητούσε το πλέον σημαντικό πολιτικό γεγονός αυτού του μήνα, το οποίο ενδεχομένως θα επηρεάσει το άμεσο και μακροπρόθεσμο μέλλον της Ελλάδας, ποια θα ήταν η απάντηση; Μήπως το επόμενο υπουργικό συμβούλιο; Κατηγορηματικά όχι.
Ενδεχομένως η ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ; Ούτε υποψηφιότητα δεν θα έθετε. Μήπως τελικά θα είχε αυτήν την ιδιότητα κάποια συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, εν όψει σημαντικών αποφάσεων; Μακρινή προοπτική, με λίγες πιθανότητες πραγματοποίησης και ακόμη περισσότερο ευάριθμες πιθανότητες αποτελεσματικότητας. Ας μην το ψάχνουμε σε λάθος μέρος. Το γεγονός του μήνα για την ελληνική πολιτική είναι, προφανώς, οι γερμανικές εκλογές.
Εύλογα θα αντιτάξει κανείς ότι σχεδόν σε κάθε περίπτωση διεξαγωγής εθνικών εκλογών, που θα κρίνουν τη διακυβέρνηση μιας χώρας-υπερδύναμης, η ελληνική πολιτική ηγεσία έχει προς τα εκεί στραμμένη την προσοχή της. Ομως, αυτή τη φορά, δεν είναι το ίδιο. Δεν αντιμετωπίζουμε τις γερμανικές εκλογές με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο παρακολουθήσαμε τις σχετικά πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ. Εκεί προσπαθούσαμε να μετρήσουμε εχθρούς και φίλους, οφέλη και απώλειες στο αποτέλεσμα της ψηφοφορίας των Αμερικανών πολιτών.
Στην περίπτωση των εκλογών της ευρωπαϊκής οικονομικής υπερδύναμης, έχουμε σταματήσει να προσπαθούμε να παράξουμε εσωτερική πολιτική, αναμένοντας τους Γερμανούς ψηφοφόρους να μιλήσουν. Ολες οι μεγάλες συζητήσεις και αποφάσεις έχουν μετατεθεί σε χρόνο μεταγενέστερο της γερμανικής κάλπης και ουδείς δείχνει να προσπαθεί, έστω και επικοινωνιακά, να μας πείσει για το αντίθετο.
Η επισήμανση δεν γίνεται για να δικάσει στο δικαστήριο της εθνικής υπερηφάνειας την τριετή παράδοση της παραγωγής εθνικής πολιτικής εκτός Ελλάδος -μια τέτοια προσέγγιση θα είχε αξία, αν μπορούσε να είναι χρήσιμη και αποτελεσματική πέρα από τις φθηνές πολιτικές επιδείξεις πατριδοκαπηλίας, στις οποίες επιδίδονται όσοι αναζητούν απλώς μικροκομματικά οφέλη. Η αναφορά, λοιπόν, στην ελληνική γερμανοπρέπεια γίνεται για να υποδείξει την άκρως προβληματική και ζημιογόνα πρακτική εγκατάλειψης κάθε προσπάθειας εσωτερικής πρωτοβουλίας απέναντι στη δήθεν ανωτέρα βία ή δύναμη -όπως θέλει κανείς μπορεί να το αποκαλέσει.
Ποια είναι η πραγματική και καλοδουλεμένη ελληνική πρόταση με την οποία θα βρεθούμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το επόμενο πακέτο διάσωσης και τα ανταλλάγματα που θα ζητηθούν; Η μόνη ελληνική τακτική που είναι εμφανής αυτήν την περίοδο, αναφέρει «να πετύχουμε τους στόχους μας και ύστερα να τους παρουσιάσουμε στους Γερμανούς, για να δούμε τι θα μας προτείνουν».
Κάπου στην αρχή του έτους μάθαμε ότι ανατέθηκε στα σημαντικότερα ελληνικά οικονομικά ιδρύματα να δομήσουν το προτεινόμενο ελληνικό αναπτυξιακό μοντέλο, αλλά από τότε δεν έχουμε ακούσει τίποτα σχετικό. Εμείς απλώς μετράμε δημοσκοπήσεις, ντιμπέιτ και exit polls, με πηγή το Βερολίνο...
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
