Ο κ. Σόιμπλε δεν είναι ούτε δυνάστης ούτε σωτήρας ούτε Καίσαρας που χαιρετά τους μελλοθάνατους ούτε αρχιτέκτονας της καταστροφής και άλλα πολλά, λιγότερο ή περισσότερο ευφάνταστα που ακούστηκαν τις τελευταίες ημέρες εγχωρίως. Ασφαλώς, αν θελήσει να κάνει κανείς πολιτική με ελληνικούς όρους, θα μπορέσει να προσάψει πολλά στο Γερμανό πολιτικό, που είναι αλήθεια ότι δεν έχει κρύψει τις φιλοδοξίες του για εδραίωση της ηγετικής θέσης της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό σκηνικό.
Θα μπορούσε, λοιπόν, να τον θεωρήσει υπεύθυνο για τη σκληρή περιοριστική πολιτική, την οποία υφίσταται κυρίως η Ελλάδα και άλλες κοινοτικές χώρες. Ακόμη, η κριτική θα του απέδιδε την εδραίωση της ύφεσης και τις συνέπειές της στις χιλιάδες επιχειρήσεις που κλείνουν και τις εκατομμύρια θέσεις εργασίας που εξαφανίζονται μαζί με αυτές. Η ίδια συλλογιστική θα τον τοποθετούσε πίσω από τις σαρωτικές ανατροπές στο εισοδηματικό επίπεδο, το κράτος πρόνοιας και τις εργασιακές σχέσεις.
Ο κ. Σόιμπλε δεν είναι τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο από έναν κορυφαίο υπουργό μιας χώρας που κατέχει κορυφαία θέση ισχύος στην ευρωπαϊκή ομάδα κρατών και επιδιώκει, όπως κάθε χώρα, να προωθήσει τη γεωπολιτική της κυριαρχία. Ενδεχομένως, η συνάντησή του με το μισό ελληνικό Υπουργικό Συμβούλιο να είχε τους δικούς της συμβολισμούς, αλλά η εδώ παρουσία του μπορεί πιο εύκολα να αποκρυπτογραφηθεί στο χάρτη των ευρωπαϊκών πολιτικών εξελίξεων, που κομβικό τους σημείο, τις επόμενες εβδομάδες, είναι οι επικείμενες γερμανικές εκλογές.
Είναι πολύ βολικό να προσωποποιήσει κανείς τις αιτίες των δεινών του, ιδιαίτερα όταν αυτά περισσεύουν και βαραίνουν ολοένα και περισσότερο το μέλλον το δικό του και των οικείων του. Ομως, η χειρότερη και πλέον καταστροφική στάση που θα μπορούσαμε να κρατήσουμε απέναντι στην τεράστια κρίση ύπαρξης που αντιμετωπίζουμε, είναι να πιστέψουμε στην εύκολη προσέγγιση πως για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας ευθύνεται κάποιος άλλος και όχι εμείς.
Εθελοτυφλεί όποιος δεν αναγνωρίζει ότι αυτό που συμβαίνει είναι, στην πραγματικότητα, ότι η ευρωπαϊκή κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τα πραγματικά ελληνικά προβλήματα που ήταν κρυμμένα κάτω από το «χαλί» της προσωρινής κοινής ευρωπαϊκής ευμάρειας. Τη διαφθορά στη δημόσια διοίκηση σε όλη της την έκταση, την κακοδιοίκηση, το κομματικό κράτος που ξόδευε αλόγιστα για να μεγαλώνει, ικανοποιώντας την πελατεία του, τις συντεχνίες με τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα, τα επιχειρηματικά λόμπι κάθε είδους, το βόλεμα στις εύκολες λύσεις, την αδιαφορία για την αντιμετώπιση των προβλημάτων, την εγκατάλειψη της παραγωγής, την αποθέωση του καταναλωτισμού.
Ολα αυτά και άλλα πολλά, από έναν τεράστιο κατάλογο εθνικής δυστυχίας, δεν τα προκάλεσε ο κ. Σόιμπλε. Οσο δεν το αντιλαμβανόμαστε αυτό, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε μονίμως με τους δαίμονές μας ή να καταστραφούμε μαζί με αυτούς.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
