Είναι από τις φορές εκείνες που αισθάνεσαι ότι μπορείς να συμφωνήσεις δίχως επιφυλάξεις με την τρόικα. «Η Κομισιόν δείχνει να αμφιβάλλει για την πολιτική βούληση της κυβέρνησης να εισπράξει τους φόρους», έλεγε το ρεπορτάζ, αναφερόμενο στην έκθεση για την Ελλάδα, το οποίο στηρίχθηκε στα ευρήματα της τρόικας.
Το σημαντικό, όμως, δεν είναι αν όλοι συμφωνούμε με αυτή τη διαπίστωση, αλλά το γεγονός ότι και ο υπουργός Οικονομικών δεν φαίνεται να ενοχλήθηκε από αυτή τη γραπτώς διατυπωμένη διαπίστωση. Αντίθετα, έσπευσε, χθες, να την επιβεβαιώσει, καθώς ενώ συζητείται και δεν έχει ψηφιστεί ακόμη το νομοσχέδιο αναμόρφωσης της φορολογίας εισοδήματος, ανακοίνωσε ένα νέο νομοσχέδιο για το Σεπτέμβριο, που θα αναμορφώσει το... συζητούμενο.
Και όλα αυτά ύστερα από τέσσερα χρόνια κρίσης και βαθιάς πολιτικής περισυλλογής -αλλά σχεδόν μηδενικής αποτελεσματικότητας-, με στόχο μια νέα, εμπνευσμένη φορολογική πολιτική. Στην πράξη, το φορολογικό ρεπερτόριο όλων των κυβερνήσεων της κρίσης δεν ήταν δα και τόσο πλούσιο σε ευρηματικότητα. Η έκτακτη εισφορά είχε χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν ως μέτρο άμεσης φορολογικής αφαίμαξης και η «επικάλυψή» της με τη σαδιστικά σουρεαλιστική ονομασία «εισφορά αλληλεγγύης» δεν ξεγελά κανέναν, ώστε να τη θεωρήσει πρωτότυπο εύρημα.
Το ίδιο κοινότοπες ήταν οι αυξήσεις φόρων -άμεσων και έμμεσων- συντελεστών και τελών, καθώς και οι καταργήσεις φοροαπαλλαγών, που ως καταιγίδα ένιωσε να χτυπούν τα ήδη πενιχρά, λόγω κρίσης, εισοδήματά του ο μέσος Ελληνας. Τέτοιες προσεγγίσεις δεν χρειαζόταν περισπούδαστη γνώση για να τις υιοθετήσει κανείς, δηλαδή στην πραγματικότητα δεν χρειαζόταν γνώση και ικανότητα συγκριτικής και αναλυτικής σκέψης μεγαλύτερες από αυτές που διαθέτει ένας μαθητής του δημοτικού, που μόλις έχει πρωτομυηθεί στα μυστικά της βασικής αριθμητικής.
Η αλήθεια είναι ότι η μεγαλύτερη -στηριγμένη σε... καινοτόμο ιδέα- εισπρακτική επιτυχία των τελευταίων ετών είναι το «χαράτσι» που επινόησε για τα ακίνητα, μέσω λογαριασμών της ΔΕΗ, ο κ. Βενιζέλος, όταν ήταν υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Παρά ταύτα, η αποδοτικότητά του στη σύλληψη και είσπραξη δημοσίων εσόδων δεν ήταν κάτι για το οποίο μπορεί να καυχηθεί. Και το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον «μεταρρυθμιστή» και «οικογενειακό» κ. Παπακωνσταντίνου, τον μεταβατικό κ. Σαχινίδη, τον υπηρεσιακό κ. Ζανιά και τον ορθολογιστή και άκρως μνημονιακό κ. Στουρνάρα, με την υποστήριξη του τεχνοκράτη και «ανθρώπου της αγοράς», κ. Μαυραγάνη.
Οι υπουργοί Οικονομικών της κρίσης θα μπορούσαν να αντιτάξουν ότι αντιμετώπισαν μεγάλο φόρτο εργασίας... σώζοντας τη χώρα, αλλά και αυτό τίθεται υπό αμφισβήτηση, δεδομένου ότι η χώρα δεν έχει σωθεί -ακόμη-, ώστε να σπεύσει κανείς να διεκδικήσει μερίδιο στον καταμερισμό των ευσήμων. Προς το παρόν, μπορούν εύκολα να διεκδικήσουν το βραβείο της προχειρότητας.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
