Η κυβέρνηση κατάφερε και εγκλωβίστηκε σε ένα αστείο αίτημα προς την τρόικα για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση. Και είναι αστείο, επειδή υπάρχουν τόσο πολλά προβλήματα στον τόπο, που τα δημιούργησε η πολιτική του μνημονίου (ανεργία στο 27%, χιλιάδες λουκέτα σε επιχειρήσεις, υπολειτουργούντα νοσοκομεία, σχολεία κ.λπ.), που η επιλογή του ΦΠΑ στην εστίαση, ως το μέτρο που θα σηματοδοτήσει την υποχωρητικότητα της τρόικας και θα δώσει «ανάσα στην οικονομία», θα μπορούσε να εκληφθεί ακόμη και ως έκφραση ενός ιδιότυπου κυβερνητικού, αλλά και διακομματικού χιούμορ.
Οι τροϊκανοί είναι αποδεδειγμένα κάκιστοι οικονομολόγοι, αλλά δεν είναι και κουτοί και έτσι έχουν τις επιφυλάξεις τους. Για να αποδώσει το μέτρο, θα πρέπει όλοι οι επαγγελματίες του είδους να κόβουν αποδείξεις, να αποδίδουν κανονικά το ΦΠΑ και να μειώσουν και τις τιμές των προϊόντων τους.
Οποιος θεωρεί πως μπορεί να υλοποιηθούν όλα αυτά, μάλλον βρίσκεται εκτός ελληνικής πραγματικότητας. Οι ίδιοι οι επαγγελματίες του κλάδου έχουν δηλώσει και προειδοποιήσει καθαρά, ευθέως και προς κάθε κατεύθυνση πως ούτε συζήτηση δεν πρέπει να γίνεται για μείωση των τελικών τιμών, καθώς, όπως υποστηρίζουν, δεν τις μετέβαλαν και όταν αυξήθηκε ο ΦΠΑ από το 13% στο 23%. Μια δήλωση που τελεί υπό συζήτηση, καθώς ούτε να την αποδείξει μπορεί κανείς, αλλά ούτε και να την αναιρέσει και μάλιστα σε μια αγορά που οι τιμές διαμορφώνονται όχι μόνο βάσει προσφοράς και ζήτησης, αλλά και ανάλογα με την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών. Ολα είναι ανοιχτά προς αυτήν την κατεύθυνση.
Οπως επίσης ανοιχτό είναι το θέμα της πλήρους συμμόρφωσης από όλους προς τις φορολογικές διατάξεις. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία των ελέγχων που πραγματοποιεί το ΣΔΟΕ σε διάφορες περιοχές και τις παραβάσεις που καταγράφονται, ενώ ταυτόχρονα πολλές προσωπικές εμπειρίες θα μπορούσαν να παρατεθούν, είτε ανυπαρξίας απόδειξης ταμιακής μηχανής είτε παροχής απόδειξης που άλλα πληρώνεις και άλλα γράφει.
Ας αφήσουμε κατά μέρος τις αστήρικτες προφάσεις που κατά καιρούς έχουν ακουστεί, ότι η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση θα ευνοήσει την τουριστική ανάπτυξη, καθώς ο περιορισμός της φορολογίας θα περιορίσει το κόστος και αυτό θα μετακυλισθεί στον τελικό καταναλωτή ως μείωση των τιμών. Πρόκειται για μια καθαρή φορολογική ελάφρυνση, που οδηγεί σε αύξηση του περιθωρίου κέρδους των μονάδων εστίασης.
Και δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς με την παροχή φορολογικών ελαφρύνσεων, αν είχαμε πράγματι περάσει σε περίοδο παροχών και δημοσιονομικής χαλάρωσης και οι περικοπές φόρων ήταν γενικευμένες. Εκτός αν κάνουμε λάθος και βρισκόμαστε πράγματι σε περίοδο παροχών, όποτε να πάρουμε όλοι θέση στην ουρά και να περιμένουμε τη σειρά μας...
ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ - [email protected]
