Αναρωτιέται εύλογα κανείς ποια θα ήταν η στάση της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα αν η Γερμανία δεν είχε μπει στην ευθεία προς τον εκλογικό τερματισμό του ερχόμενου Σεπτεμβρίου για τη διεκδίκηση καγκελαρίας, αν η κυρία Μέρκελ δεν είχε πραγματικά μεγάλη εκλογική ανάγκη να παρουσιάζει εκτός, αλλά κυρίως εντός Γερμανίας μια Ελλάδα υπόδειγμα επιτυχίας -όπου η πολιτική την οποία η ίδια η Γερμανίδα καγκελάριος έχει επιλέξει αποφέρει εμφανώς καρπούς, γίνεται αποδεκτή ως επιτυχημένη και ταυτόχρονα δεν πρόκειται να στοιχίσει τίποτα επιπλέον στους Γερμανούς ψηφοφόρους-, αν το Eurogroup δεν ήταν απόλυτα δεμένο στο άρμα των γερμανικών επιλογών, ώστε σχεδόν να αδιαφορεί για τα στοιχεία και να υιοθετεί πλέον όχι τεχνοκρατική, αλλά πολιτική προσέγγιση.
Αν, λοιπόν, δεν συνέβαιναν όλα αυτά, είναι περίπου βέβαιο, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν, ότι από σήμερα θα τρέχαμε αναζητώντας την ευκαιρία σύγκλησης κάποιου έκτακτου συμβουλίου υπουργών που θα εγκρίνει τη δόση του δανείου. Ομως τώρα τα δεδομένα ήταν διαφορετικά. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δεν άφησε και πολλά περιθώρια να έχει κανείς διαφορετική άποψη, αποσαφηνίζοντας εξαρχής τη θέση του. «Η Ελλάδα έχει κάνει σημαντική πρόοδο» δήλωσε ο κ. Σόιμπλε, σημειώνοντας ότι η αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος είναι πολύ συγκεκριμένη και ως εκ τούτου, πρόσθεσε, «πιστεύω ότι το Eurogroup θα προχωρήσει σήμερα με την Ελλάδα».
Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, η τρόικα επιστράτευσε όλη την καλή της θέληση για να διατυπώσει τις «διαπιστώσεις» της για την ελληνική οικονομία, αλλά η τελική της ανακοίνωση έχει ελληνικό άρωμα, θυμίζοντας χρησμούς της Πυθίας. «Η αποστολή και οι αρχές συμφώνησαν ότι οι μακροοικονομικές προοπτικές παραμένουν σε γενικές γραμμές σύμφωνες με τις προβλέψεις του προγράμματος, με προοπτική τη σταδιακή επιστροφή στην ανάπτυξη το 2014. Ωστόσο, οι προοπτικές παραμένουν αβέβαιες».
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Ουδείς μπορεί να το εξηγήσει, ενδεχομένως ούτε οι ίδιοι οι συντάκτες της ανακοίνωσης. Αυτή δεν είναι η μοναδική ασάφεια. Η τρόικα αποδέχεται για πρώτη φορά όχι πεπραγμένα, αλλά υποσχέσεις ότι θα επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι, ότι θα προχωρήσει η αναδιάρθρωση του Δημοσίου, ότι θα υλοποιηθεί η φορολογική μεταρρύθμιση, ότι θα κατατεθεί πολυνομοσχέδιο και άλλα αντίστοιχα.
Θα μπορούσε να το δει κανείς ως ευκαιρία να διαπραγματευτεί αν δεν ήταν βέβαιο ότι οι ισορροπίες αυτές είναι βραχυπρόθεσμες και το μόνο που έχουμε να κερδίσουμε από τη σύντομη ευνοϊκή συγκυρία είναι μια μικρή παράταση ολίγων μηνών στο να εφαρμόσουμε όλα όσα έχουμε ήδη υποσχεθεί ότι θα υλοποιήσουμε. Ε, λοιπόν, την παράταση την πήραμε. Το ερώτημα είναι αν αυτή είναι αρκετή και ποιον σκοπό θα εξυπηρετήσει.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
