Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο έχει για τους φορολογουμένους τη θέση ενός μακρινού συγγενή, που η διαδικασία διασποράς του ελληνισμού τον έχει εναποθέσει σε μακρινή γεωγραφική απόσταση: έχουμε ακούσει γι’ αυτόν, ξέρουμε ότι κάπου υπάρχει, αλλά δεν τον έχουμε γνωρίσει ποτέ και εκτιμούμε ότι δεν υπάρχουν και πολλές πιθανότητες να συναντηθούμε. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το φορολογικό νομοσχέδιο, που έχει το βαρύ ρόλο να αναμορφώσει τη φορολογία εισοδήματος.
Ακούμε γι’ αυτό εδώ και πολύ καιρό -οπωσδήποτε στα τρία χρόνια της κρίσης, αλλά όχι μόνο τόσο-, ξέρουμε ότι κατά καιρούς έχει εκφραστεί πολιτική πρόθεση αναμόρφωσης του φορολογικού συστήματος, αλλά δεν είχαμε ως τώρα δει στην πράξη τι ακριβώς ετοίμαζε το υπουργείο Οικονομικών και τελικά -έχοντας εμπειρία από το πώς διαμορφώνεται συνήθως η ελληνική πολιτική βούληση ακόμη και σε καιρό κρίσης- δεν περιμέναμε ότι θα το δούμε ποτέ με σάρκα και οστά.
Το ότι πέσαμε έξω σε αυτή την τελευταία εκτίμηση μάλλον δεν έχει να κάνει τόσο με την πρόθεση της πολιτικής ηγεσίας να είναι σχετικά συνεπής με τις υποσχέσεις της όσο με το γεγονός πως σε αυτή την περίπτωση η επιπλέον κωλυσιεργία στην ολοκλήρωση του νομοσχεδίου θα κόστιζε... κάτι περισσότερο, γύρω στα 8 δισ. ευρώ, όση δηλαδή είναι η επόμενη δόση του δανείου στήριξης, μια από τις προϋποθέσεις καταβολής της οποίας είναι και η ψήφιση του νέου φορολογικού κώδικα εισοδήματος.
Αν παραβλέψει κανείς τις καθυστερήσεις, εύλογα θα διαπιστώσει ότι ο κώδικας υπάρχει πλέον και είναι σε διαβούλευση, άρα το κρίσιμο ερώτημα που διατυπώνεται είναι αν ισχύει αυτό που αποφαίνεται η λαϊκή σοφία - το «καλό πράγμα αργεί να γίνει». Αυτό είναι και το πρώτο μεγάλο στοίχημα που έχει να κερδίσει ο νέος κώδικας. Είναι προφανές ότι μετά από χρόνια καθυστερήσεων και λόγω των ειδικών συνθηκών κρίσης που επικρατούν στην οικονομία τώρα που το νομοθέτημα κάνει την εμφάνισή του οι προσδοκίες που υπάρχουν ως προς την αποτελεσματικότητά του και την τελειότητά του είναι πολύ μεγάλες. Δεν αντιμετωπίζεται ως μια απλή μεταβολή της φορολογίας εισοδήματος, αλλά ως μια πλήρης αναμόρφωση, που οφείλει να αντιμετωπίσει χρόνιες φορολογικές παθογένειες και αγκυλώσεις.
Για να φανεί ότι μπορεί να το καταφέρει αυτό, θα χρειαστεί να δοκιμαστεί στην πράξη. Αυτό στο οποίο μπορεί να σταθεί κανείς στο παρόν στάδιο είναι η διαπίστωση που κάνουν όλες οι πλευρές, ανεξαρτήτως της έντασης της κριτικής που ασκούν: Το νέο σχέδιο απλοποιεί και δεν περιπλέκει, κωδικοποιεί και δεν υιοθετεί χαοτικές προσεγγίσεις. Σε πολλά θέματα δημόσιας διαχείρισης οφείλουμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν και αυτό πράττει το νομοσχέδιο. Είναι αναγκαίο, ωστόσο, να προχωρήσουμε πολύ περισσότερο...
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
