Οσο περνάει ο καιρός, θα καταλαγιάζει ο απόηχος και η αισιοδοξία από το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κίνα και θα λιγοστεύουν οι προσδοκίες για την έλευση επενδυτών. Διαχρονικά, πρόσφατα και παλαιότερα, η Ελλάδα έχει υπογράψει πλήθος συμφωνιών και με την Κίνα και με άλλα κράτη, που δεν μετουσιώθηκαν σε επενδύσεις, για πολλούς λόγους, με βασικότερο το ότι δεν προέβλεπαν κάτι τέτοιο οι συμφωνίες.
Η κυβέρνηση αναζητεί τρόπο για να επανεκκινήσει την οικονομία και να ξεφύγει από την ύφεση και στην κατεύθυνση αυτή χρησιμοποιεί τις ιδιωτικοποιήσεις. Θα ήταν πιο πειστική προσπάθεια και δεν θα είχε επικοινωνιακό χαρακτήρα, εάν η έξοδος της οικονομίας από το τούνελ ήταν πιο συντονισμένη και στηριζόταν από έργα και αποφάσεις. Δύο απλές διαπιστώσεις, που δεν συμβαδίζουν με την αναπτυξιακή αφύπνιση.
Θέλουμε επανεκκίνηση της οικονομίας, αλλά η εξόφληση των ληξιπρόθεσμων χρεών του Δημοσίου προς τους ιδιώτες, που θα τονώσει τη ρευστότητα, καθυστερεί, σε σημείο που εκνευρίζει και την τρόικα. Στο τετράμηνο, καταβλήθηκαν 2,2 δισ. ευρώ, ενώ ο στόχος ήταν 3,5 δισ. ευρώ για το πρώτο τρίμηνο.
Η δεύτερη περίπτωση αφορά στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Για το πρώτο τετράμηνο του 2013, το υπουργείο Οικονομικών είχε προγραμματίσει να εκταμιεύσει κονδύλια ύψους 1.750 εκατ. ευρώ, αλλά δόθηκαν μόλις 836 εκατ. ευρώ, δηλαδή 914 εκατ. ευρώ λιγότερα. Ας δεχτούμε ότι ο προϋπολογισμός έχει προβλήματα και οι πόροι δεν επαρκούν να τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη, οπότε το βλέμμα και οι προσδοκίες στρέφονται στο εξωτερικό.
Η κυβέρνηση παρουσιάζει παντού το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων αναζητώντας επενδυτές, θεωρώντας έτσι ότι θα λύσει το πρόβλημα. Ομως, οι αποκρατικοποιήσεις από μόνες τους δεν επαρκούν. Τα έσοδα για φέτος υπολογίζονται σε 2,5 δισ. ευρώ, σε 1,9 δισ. ευρώ το 2014 και σε 2 δισ. ευρώ το 2015, πόροι που ασφαλώς δεν επαρκούν για να βγάλουν την οικονομία από την ύφεση. Οι αποκρατικοποιήσεις μπορούν να αποτελέσουν βασικό μοχλό εξόδου από την κρίση, εάν συνοδευτούν και από παράπλευρες επενδύσεις.
Δηλαδή μία αποκρατικοποίηση για να είναι επιτυχημένη και αποτελεσματική, εκτός από το τίμημα που θα εισπράξει το Δημόσιο -το οποίο σημειωτέον θα διατεθεί ολόκληρο για την πληρωμή χρεολυσίων-, θα πρέπει να προκαλέσει και άλλες επενδύσεις. Διαφορετικά, εάν μια εταιρεία εξαγοραστεί από ξένο όμιλο, αλλά η δραστηριότητά της παραμείνει η ίδια και η εξαγορά δεν προκαλέσει και άλλες επενδύσεις, το όφελος περιορίζεται μόνο στο τίμημα.
Οι αποκρατικοποιήσεις, υπό την πίεση και της τρόικας, θα προχωρήσουν και έστω με το ζόρι θα υλοποιηθούν. Το στοίχημα για την Ελλάδα είναι η προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων, με εξαγωγικό προσανατολισμό, που θα διασφαλίσουν μια βιώσιμη ανάπτυξη, αλλά πρέπει να πείσουμε ότι πραγματικά τη θέλουμε.
ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ - [email protected]
