Καθώς η κρίση μαστίζει τις οικονομίες και η αβεβαιότητα κυριαρχεί στον επιχειρηματικό κόσμο, τα κορυφαία στελέχη του κλάδου ξαναθυμηθήκαν τους καλούς τους τρόπους, αναφέρει σε δημοσίευμά του το περιοδικό Economist.
Τα υψηλόβαθμα στελέχη της Γουόλ Στριτ –οι «παντοδύναμοι» τραπεζίτες, οι traders των hedge-fund, οι διαχειριστές των ιδιωτικών κεφαλαίων- αναγνώρισαν ξανά το μεγαλείο της ταπεινοφροσύνης. Τα «ξεφτέρια» που αποφοιτούν από τις καλύτερες οικονομικές σχολές έχουν πάψει να επιλέγουν συνεντεύξεις και να σνομπάρουν τους συναδέλφους τους, υποστηρίζουν οι ειδικοί των γραφείων ευρέσεως εργασίας.
Αυτή η αλλαγή της διάθεσης εκ μέρους των κορυφαίων στελεχών υποδηλώνει επίσης πόσο αιφνίδια έχει γείρει η πλάστιγγα στην ηγεσία των επιχειρήσεων. Ο διευθυντής επενδυτικής τραπεζικής της Société Générale στο Παρίσι, Μισέλ Περιετιέ, αναφέρει ότι πριν από την κρίση, όταν πήγαινε να συναντήσει ένα ανώτερο διευθυντικό στέλεχος κάποιας άλλης εταιρείας για να του καταθέσει μια πρόταση εξαγορών και συγχωνεύσεων, παρέμενε για λίγο στο γραφείο του και, όταν έφευγε από αυτό, διαπίστωνε ότι έξω από την πόρτα περίμενε ολόκληρη στρατιά ανταγωνιστών. Πλέον, «ο διευθυντής με περιμένει στην πόρτα, μου αφιερώνει μία ώρα και με ξεπροβοδίζει έως το αυτοκίνητό μου», συμπληρώνει.
Εν μέσω της ύφεσης η καλύτερη στρατηγική είναι να είσαι ευγενικός με όλους, επισημαίνει ο ¶νταμ Γαλίνσκι από τη σχολή Kellogg School of Management του Πανεπιστημίου του Νορθγουέστερν. «Όταν η δουλειά είναι πεσμένη, έχουμε περισσότερο χρόνο να αφιερώσουμε στους άλλους», εξηγεί.
Κάποιοι αποδίδουν τον νέο κώδικα συμπεριφοράς των στελεχών στην κοινή αίσθηση ότι «όλοι βρισκόμαστε στην ίδια βάρκα»: Όταν οι επιχειρήσεις πρέπει να απολύσουν εργαζομένους ανεξαρτήτως επιδόσεων, κανείς δεν μπορεί να είναι ασφαλής.
Παρά το γεγονός, όμως, στις σχέσεις των υπαλλήλων από διαφορετικές εταιρείες επικρατεί αβρότητα, τα πράγματα δεν πηγαίνουν το ίδιο καλά στο εσωτερικό των εταιρειών. Σε πολλές από αυτές, το άγχος και τα χτυπήματα κάτω από το ζώνη κυριαρχούν στις ενδοεταιρικές σχέσεις υπό το φόβο της απόλυσης.
Κοινός τόπος όλων, ωστόσο, είναι ότι όταν τα πράγματα φτιάξουν, η ευγένεια θα εκλείψει και πάλι, καταλήγει ο Economist.
