Σπάνια η συγκέντρωση των σημαντικότερων πολιτικών ηγετών του κόσμου τυγχάνει τόσης δημοσιότητας. «Είναι, όμως, οι αποφάσεις που έλαβαν αρκετές;» διερωτάται ο Economist.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, η μόνη σίγουρη απάντηση είναι ότι η αποφασιστικότητα νικά τη δειλία, υποστηρίζει το βρετανικό περιοδικό. Βέβαια, πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος αύξησης του δημόσιου χρέους και διόγκωσης των ελλειμμάτων εμπορικού ισοζυγίου. Ο περιορισμός των κινήτρων νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής είναι προτιμότερος από την ανέλκυση της οικονομίας από ένα «αποπληθωριστικό πηγάδι» το οποίο, εφόσον επαληθευτεί η πρόβλεψη του ΟΟΣΑ, παραμένει ένας απτός κίνδυνος. Το μάθημα κάθε μεγάλης τραπεζικής κρίσης του πρόσφατου παρελθόντος είναι ότι η άμεση και αποφασιστική κρατική παρέμβαση για εξυγίανση των τραπεζικών ισολογισμών έχει ως αποτέλεσμα την ταχύτερη ανάκαμψη και τον περιορισμό των μακροχρόνιων επιπτώσεων για τα δημόσια ταμεία.
Σε κρατικό επίπεδο, ωστόσο, οι υπολογισμοί γίνονται διαφορετικά, ιδίως όσον αφορά στη δημοσιονομική πολιτική. Η διεύρυνση των περιθωρίων στις αποδόσεις των ομολόγων πολλών κρατών καθώς και η πρόσφατη αποτυχημένη βρετανικών κρατικών ομολόγων είναι μερικές από τις ενδείξεις ότι και τα κίνητρα έχουν όρια –τουλάχιστον για κάποιους. Ο Γκόρντον Μπράουν έχει εξαντλήσει απ’ ό,τι φαίνεται τα περιθώρια, η Ιρλανδία πρέπει να «σφίξει τα λουριά» στη δημοσιονομική της πολιτική. Η κατάσταση είναι ήδη πολύ δύσκολη αλλά μπορεί να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο σε περίπτωση συναλλαγματικών κρίσεων και πτωχεύσεων κρατών.
Αυτό που χρειάζεται, καταλήγει το βρετανικό περιοδικό, είναι «διαβαθμισμένη αποφασιστικότητα». Το πακέτο κινήτρων που δρομολογείται στις ΗΠΑ έχει καταρτιστεί με γνώμονα τη δημοσιονομική θέση και τις οικονομικές προοπτικές της συγκεκριμένης χώρας. Τα κράτη που έχουν περιθώρια παροχής μεγαλύτερων κινήτρων –ιδίως η Γερμανία– θα μπορούσαν ίσως να το υιοθετήσουν, ενώ οι προτάσεις των ΗΠΑ για εξυγίανση των τραπεζών, για παράδειγμα, παραμένουν ανεπαρκείς.
Είναι ζωτικής σημασίας οι κυβερνήσεις να μην ξοδεύουν μόνο αλλά να καταρτίζουν και αξιόπιστα, σαφή σχέδια για τη μελλοντική αποκλιμάκωση της επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής. Ακόμη πιο σημαντικό αξίωμα της διαβαθμισμένης αποφασιστικότητας είναι ότι μία λύση δεν ενδείκνυται για όλες τις περιπτώσεις και ότι κάθε χώρα πρέπει να λάβει διαφορετικά μέτρα –τόσο για το κοινό καλό, όσο και για το δικό της. Πρόκειται είναι μια ιδιαίτερη νοοτροπία την οποία οι παγκόσμιοι ηγέτες πρέπει να διατηρήσουν και μετά τη χθεσινή σύνοδο κορυφής, επισημαίνει ο Economist.
