Η χρηματοπιστωτική κρίση αναγκάζει τις ρυθμιστικές αρχές να ενθαρρύνουν τη δημιουργία μεγαλύτερων τραπεζών με μεγαλύτερη σύνδεση μεταξύ τους.
Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο ίσως αυτό αποδειχθεί χρήσιμο, καθώς ενθαρρύνει τη σύσταση υγιέστερων τραπεζών με ισχυρότερη κεφαλαιακή βάση που θα στηρίξουν τις μικρότερες, σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times.
Αυτή η τάση, ωστόσο, αποτελεί απειλή για το χρηματοπιστωτικό σύστημα καθώς γεννά χρηματοπιστωτικούς γίγαντες που είναι «συστημικά κρίσιμοι», σύμφωνα με τον ευφημισμό του διοικητή της Fed, Μπεν Μπερνάνκι. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να σκέφτονται από τώρα πώς θα περιορίσουν το μέγεθος των τραπεζών που είναι «πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν» προτού φτάσουν τα πράγματα σε αυτό το σημείο.
Το βασικό πρόβλημα προκύπτει, κατά τη διάλεκτο της Γουόλ Στριτ, από την υπερβολική συγκέντρωση κινδύνου ή, αλλιώς, όταν «μαζεύονται πολλά αυγά σε ένα καλάθι». Προς το παρόν, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι ρυθμιστικές αρχές ενθαρρύνουν τις εξαγορές. Αυτή είναι μια συνήθης πρακτική υπό πιεστικές συνθήκες που εξυπηρετεί στη διοχέτευση κεφαλαίων στο τραπεζικό σύστημα για την κάλυψη των κενών.
Καθώς τα γιγάντια ιδρύματα απλώνουν τα πλοκάμια τους και σε άλλες δραστηριότητες υψηλού κινδύνου –όπως η επενδυτική τραπεζική, τα ιδιωτικά κεφάλαια και η διαχείριση hedge funds μέσω τμημάτων διαχείρισης χαρτοφυλακίου– μεταφέρουν αυτούς τους κινδύνους στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τους οποίους οι εποπτικές αρχές είναι αδύνατο να ελέγξουν.
Το πρόβλημα είναι ότι οι κυβερνήσεις θεωρούν τις μεγαλύτερες τράπεζες πολύ σπουδαίες για να καταρρεύσουν, με αποτέλεσμα να εφαρμόζουν πολιτικές ανάληψης κινδύνου που δεν διέπονται από τους κανόνες λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς. Κάτι αντίστοιχο συνέβη με τις Fannie Mae και Freddie Mac και δεν αποκλείεται να ξανασυμβεί.
Αλλά ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να ελεγχθεί η τάση δημιουργίας τραπεζών πολύ μεγάλων για να καταρρεύσουν είναι η σμίκρυνσή τους ώστε να είναι πιο επικεντρωμένες και λιγότερο διασυνδεδεμένες.
Μια πιθανή προσέγγιση είναι η περεταίρω αύξηση του κόστους εγγύησης καταθέσεων για τις τράπεζες που εφαρμόζουν πρακτικές που θεωρούνται ότι εμπεριέχουν υψηλό κίνδυνο. Μια άλλη προσέγγιση θα ήταν η αύξηση των κεφαλαιακών απαιτήσεων προκειμένου οι δραστηριότητες υψηλότερου κινδύνου να διοχετεύονται σε ξεχωριστές, περιχαρακωμένες θυγατρικές με ισχυρή κεφαλαιακή βάση ή οι τράπεζες να αναγκαστούν να της συγκεντρώσουν όλες μαζί όπως συμβαίνει με τα hedge funds.
Μπορεί τα μέτρα αυτά να μην έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά εάν η ζημιά περιοριζόταν σε μικρότερους οργανισμούς με λιγότερο επιθετικό δανεισμό που δεν έχουν πρόσβαση στις καταθέσεις των επενδυτών, θα ήταν πιο εύκολο για το χρηματοπιστωτικό σύστημα να απορροφήσει τους κραδασμούς.
Πηγή: New York Times
