Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Ύστερα από οχτώ περιπετειώδη χρόνια στο τιμόνι της ΕΚΤ ο Μάριο Ντράγκι θα πει την Πέμπτη το «αντίο» του και θα παραδώσει τα «κλειδιά» στην Κριστίν Λαγκάρντ. Η τελευταία συνεδρίαση με τον Σούπερ Μάριο επικεφαλής δεν προβλέπεται να φέρει νέες αποφάσεις, αλλά θα αποκαλύψει πόσο «πολεμικό» είναι το κλίμα στους κόλπους της κεντρικής τράπεζας απέναντι στο QE2 και πώς διαμορφώνονται οι νέοι σχηματισμοί που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Λαγκάρντ. Πάνω από όλα όμως θα δοθεί μία ευκαιρία στον απερχόμενο πρόεδρο της ΕΚΤ για μία ηχηρή υπενθύμιση στους Ευρωπαίους ηγέτες: η νομισματική πολιτική δεν είναι πανάκεια και χωρίς την ουσιαστική συνδρομή της δημοσιονομικής η επόμενη ύφεση δεν θα αργήσει να έρθει.
Οι υπουργοί Οικονομικών που συμμετείχαν στην τελευταία Σύνοδο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ ομολόγησαν ότι πρέπει επιτέλους τα δημοσιονομικά όπλα να βγουν από τη φαρέτρα. Δεν είναι όλοι το ίδιο πρόθυμοι για κάτι τέτοιο, αλλά χώρες όπως η Γερμανία έχουν τεράστια περιθώρια ελιγμών και τον τρόπο αν θέλουν να αυξήσουν ουσιαστικά τις δαπάνες, χωρίς τυπικά να παραβιάσουν το δόγμα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, στο οποίο έχουν αυτοβούλως δεσμευθεί. Για τους υπόλοιπους η λύση βρίσκεται στις διαθρωτικές διαπραγματεύσεις και αυτές είναι σίγουρα πολιτικά πιο ευαίσθητες και κάποιες φορές επώδυνες. Η λύση βρίσκεται και στην πραγματική οικονομική ολοκλήρωση στη ζώνη του ευρώ- αλλά αν κρίνουμε από τον συμβιβασμό για έναν «φτωχό» ενιαίοα προϋπολογισμό δεν πρέπει να περιμένουμε πολλά.
Για να κινητοποιηθούν πάντως οι υπουργοί, χρειάστηκε πρώτα οι κεντρικοί τραπεζίτες να ομολογήσουν κάτι άλλο. Ότι έπαψαν να είναι υπερ- ήρωες, ακόμη και αν αυτό δηλώνουν τα προσωνύμιά τους. «Ακόμη και οι ήρωες του χρηματοοικονομικού συστήματος δεν είνα πια ανίκητοι» σχολιάζει το Reuters στη στήλη Breakingviews, με την Swaha Pattanaik να επισημαίνει ότι οι έντονες αβεβαιότητες σε μέτωπα όπως ο εμπορικός πόλεμος και το Brexit και οι συνεχείς γεωπολιτικές εντάσεις λειτουργούν ως «κρυπτονίτης» για τον Σούπερ Μάριο και τους άλλους κεντρικούς τραπεζίτες.
Και κάπως έτσι το 90% των οικονομιών του πλανήτη προβλέπεται φέτος να κατεβάσουν ταχύτητα σε σχέση με πέρυσι, ενώ το παγκόσμιο ΑΕΠ θα αναπτυχθεί μόλις 3%- στη χειρότερη επίδοσή του από το 2009, όταν η παγκόσμια οικονομία ταλανιζόταν ακόμη από την πιστωτική ασφυξία που πυροδότησε η κατάρρευση της Lehman Brothers. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι κεντρικές τράπεζες θα μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα. Σίγουρα όμως θα ζυγίσουν περισσότερο τις παρενέργειες της πολιτικής τους και θα απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις να σηκώσουν και εκείνες έστω και με καθυστέρηση το δικό τους βάρος της ευθύνης.
