Του Μιχάλη Ψύλου
[email protected]
Η Μαρλέν Ένγκελχορν είναι μόλις 29 ετών και είναι από τους πιό πλούσιους ανθρώπους στην Αυστρία.Η οικογένειά της ίδρυσε την φαρμακευτική εταιρεία Boehringer Mannheim (σήμερα Roche). Η γιαγιά της Μαρλέν Τράουντι Ενγκελχορν-Βεκιάτο έχει υπό την ιδιοκτησία της την BASF.
Αν πεθάνει η γιαγιά της κάποια μέρα, η Μαρλέν θα κληρονομήσει εκατομμύρια ευρώ, πιθανώς και δισεκατομμύρια. Λέει όμως πώς θέλει το 90% να το προσφέρει για να ωφελήσει το ευρύ κοινό.
Η Μαρλέν συνυπέγραψε πρόσφατα μαζί με άλλους 100 εκατομμυριούχους από εννέα χώρες μια ανοιχτή επιστολή προς τις κυβερνήσεις και τους ηγέτες επιχειρήσεων ζητώντας μόνιμο ετήσιο φόρο περιουσίας για τη μείωση της ακραίας ανισότητας και τη δημιουργία εσόδων για τη βιώσιμη αύξηση των δημόσιων υπηρεσιών όπως η υγειονομική περίθαλψη.
«Για να το θέσουμε απλά: Για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, πρέπει να φορολογήσετε τους πλούσιους. Ο κόσμος – κάθε χώρα – πρέπει να απαιτήσει από τους πλούσιους να πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί. Φορολογήστε εμάς τους πλούσιους, και φορολογήστε μας τώρα», έγραφαν στην επιστολή που έστειλαν στο Φόρουμ του Νταβός οι 100 εκατομμυριούχοι. Σε μια περίοδο που οι 10 πλουσιότεροι δισεκατομμυριούχοι στον πλανήτη έχουν διπλασιάσει τον πλούτο τους από την αρχή της πανδημίας.
«Απλά στάθηκα τυχερή»
Οπως εκμυστηρεύεται η Μαρλέν σε συνέντευξή της στο γερμανικό δίκτυο n-tv, απλώς στάθηκε τυχερή. «Δεν κατάφερα τίποτα, δεν έκανα καμία δουλειά γι' αυτό». Και αυτός είναι ο λόγος που θέλει να προσφέρει την περιουσία της σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Εργάζεται για αυτόν τον στόχο, μετέχοντας στην πρωτοβουλία δεκάδων πλουσίων « Tax me now»-Φορολογήστε με τώρα!
«Είναι αυθάδεια προς την κοινωνία που μου επιτρέπεται να έχω αυτή τη δύναμη», λέει στο Γερμανικό δίκτυο για το κίνητρό της. «Θέλω να φορολογηθώ, γι' αυτό παλεύω. Όλα τα άλλα θα τα δούμε τότε» τονίζει η Μαρλέν.
«Φαίνεται ότι είναι σημαντικό για τους περισσότερους από τους πλούσιους η δύναμη πίσω από τα χρήματά τους να παραμένει κρυμμένη. Αυτό είναι αδιαφανές και επικίνδυνο, γιατί έτσι δεν φαίνεται πόσο μεγάλη επιρροή μπορούν να αποκτήσουν τα άτομα αυτά χάρη στον πλούτο τους. Η κληρονομιά μου μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για δημόσια συζήτηση», τονίζει.
«Σε μια δημοκρατία, η εξουσία δεν είναι ιδιωτική υπόθεση. Είναι άδικο και αντιδημοκρατικό όταν λίγοι άνθρωποι κληρονομούν τεράστια χρηματικά ποσά και οι περισσότεροι,όχι. Θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ποιος δημιούργησε αυτή την περιουσία - όχι εγώ. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι της εταιρείας. Ξεκινώντας από την Böhringer Mannheim, την εταιρεία στην οποία είχε μετοχές ο αείμνηστος παππούς μου, μέχρι τις εταιρείες στις οποίες επενδύονται σήμερα τα χρήματα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν ωφελούνται, παρά μόνο εγώ».
«Βλέπετε την κληρονομιά ως βάρος ή ως προσωπικό κέρδος» ερωτάται η Μαρλέν από το n-tv:
Αφοπλιστική η απάντησή της : «Με ποιο δικαίωμα αποφασίζω εγώ τι είναι καλό και τι κακό; Ειδικά σε κρίσεις που επηρεάζουν όλους, οι αποφάσεις δεν πρέπει να λαμβάνονται από οποιοδήποτε άτομο που στάθηκε τυχερό στη γέννησή του. Έχουμε ήδη ένα σύστημα για αυτό: τα εκλεγμένα κοινοβούλια. Είναι αναίδεια απέναντι στην κοινωνία που μου επιτρέπεται να έχω αυτή την εξουσία. Η κοινωνία δεν μπορεί να βασιστεί στην καλοσύνη των πλουσίων. Τα τελευταία σαράντα χρόνια, λίγοι έχουν γίνει εξαιρετικά πλούσιοι. Αλλά δεν έσωσαν τον κόσμο, παρόλο που μπορούσαν να το αντέξουν οικονομικά. Το ότι κάποιος έχει χρήματα δεν σημαίνει ότι μπορεί να τα διαχειριστεί. Για το τι είναι καλό και τι όχι, τελικά πρέπει να δουλέψουμε μαζί ως κοινωνία».
Δεν υπάρχει «όριο πλούτου»
«Τι είναι πλούτος; Αυτό το ερώτημα πρέπει να το θέσουμε σοβαρά στον εαυτό μας, γιατί δεν υπάρχει συναίνεση. Είναι διαφορετικά με τη φτώχεια. Κάθε χώρα έχει ένα όριο φτώχειας, υπάρχει και ένα διεθνές όριο - αν πέσεις κάτω από αυτό, είσαι φτωχός. Δεν υπάρχει όμως όριο πλούτου. Ένας ορισμός του «άφθονου πλούτου» θα βοηθούσε να φανεί πότε ένα άτομο κατέχει «ανώτερη δύναμη» μέσω του πλούτου»
Η Μαρλέν αμφισβητεί τη ρήση οτι ο καθένας δημιουργεί την τύχη του:
«Αυτή η πρόταση είναι ανοησία. Κανείς δεν κερδίζει τον πλούτο μόνος του. Είναι απίθανο. Η κοινωνία και το κράτος, που παρέχει τις υποδομές, όπως η βασική έρευνα, το σύστημα εκπαίδευσης και υγείας, την αστυνομία, τις δημόσιες συγκοινωνίες και, τέλος, το νομικό σύστημα, είναι αυτό που καθιστά δυνατή την ιδιοκτησία και την επιχειρηματικότητα. Δεν είναι σωστό όταν τα κέρδη από τη δουλειά διανέμονται αυτονόητα στη διεύθυνση της επιχείρησης, ενώ όλοι οι άλλοι πρέπει να παλεύουν για κάθε σεντ... Εάν χρησιμοποιήσουμε ένα σύστημα αναδιανομής που έχει σχεδιαστεί δημοκρατικά για να διασφαλίζει ότι τα χρήματα θα διανέμονται πάντα με ισορροπημένο τρόπο από δημόσιες και ιδιωτικές πηγές, τότε μπορούμε να σχεδιάσουμε την οικονομική ασφάλεια και ελευθερία με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Αλλά όταν οι υπερπλούσιοι αντιμετωπίζουν τα κεφάλαιά τους σαν στάσιμο νερό, στερούν από την κοινωνία ζωτικούς πόρους μόνο για να θησαυρίζουν ,κάτι που δεν θα είχαν ποτέ χωρίς την κοινωνία»
Τι είδους κοινωνία θέλουμε;
Η 29χρονη κληρονόμος λέει πώς «Πρέπει να μιλήσουμε δημόσια για τις επιπτώσεις της ευμάρειας και της φτώχειας και να σκεφτούμε τι είδους κοινωνία θέλουμε: Θέλουμε μια κοινωνία στην οποία η δημοκρατία είναι υποδεέστερη ή ανώτερη από τις αγορές; Μια κοινωνία ,στην οποία όλες οι ψήφοι είναι ίσες και η άσκηση πίεσης επιτρέπεται μόνο εάν υπάρχει απόλυτη διαφάνεια - ή όχι; Γιατί επιτρέπουμε να υπάρχουν άνθρωποι των οποίων ο ιδιωτικός πλούτος υπερβαίνει τους προϋπολογισμούς πολλών χωρών; Αυτά τα ερωτήματα μας απασχολούν όλους. Πρέπει λοιπόν να βρούμε μαζί τις απαντήσεις»
