Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Καλή, πάγκαλη η ανάπτυξη, αλλά σημασία έχει ολόκληρη η εικόνα, καθώς την ίδια ώρα ο διψήφιος πληθωρισμός τρώει τα εισοδήματα και το ισοζύγιο -παρά την αύξηση των εξαγωγών- όπως και οι κοινωνικές ανισότητες αυξάνονται.
Μεγαλύτερη ανισότητα από το άδειο πιάτο στο τραπέζι, στο φτωχό μυαλό μου, δεν παίζει. Το ξίδι δεν γίνεται πετιμέζι κι αυτό επαλήθευση δεν γυρεύει. Πόσοι, όμως, είναι οι συνάνθρωποί μας με σοβαρή ανεπάρκεια τροφής; Πόσοι πεινούν, δηλαδή, χωρίς ευφημισμούς;
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, το 11,9% του πληθυσμού ανησύχησε το 2021 ότι δεν θα είχε αρκετή τροφή για να καλύψει τις ανάγκες του, το 11,4% δεν είχε τη δυνατότητα να τραφεί με υγιεινή και θρεπτική τροφή, το 12,6% του πληθυσμού έφαγε μόνο ορισμένα είδη τροφών, προφανώς φθηνών, το 6,2% του πληθυσμού αναγκάστηκε να παραλείψει ένα γεύμα, το 6,2% έφαγε λιγότερο απ’ όσο θεωρούσε ότι είχε ανάγκη, το 3,2% έμεινε χωρίς τροφή, το 3,5% πεινούσε, αλλά δεν έφαγε και το 2,7% πέρασε μια ολόκληρη ημέρα χωρίς τροφή.
Αυτά είναι τα ποσοστά ανά συνιστώσα της κλίμακας ανεπάρκειας τροφής (σύμφωνα με την παγκόσμια τυπική κλίμακα FIES). Πλουμιστά ονόματα της διατροφής τα χαρακώματα. Το 6% του πληθυσμού (6,1% το 2020) δήλωσε ότι αντιμετώπισε μέτρια ή σοβαρή ανεπάρκεια τροφής, ενώ το 1,5% του πληθυσμού (1,6% το 2020) μόνο σοβαρή.
Φέτος, τι γίνεται να δεις. 2.000 διευθυντές δημόσιων σχολείων ζητούν φαγητό για περισσότερα από 175.000 παιδιά από το πρόγραμμα ΔΙΑΤΡΟΦΗ, που υλοποιεί το Ινστιτούτο Prolepsis. Πρόκειται για σχεδόν τριπλάσιο αριθμό αιτήσεων συγκριτικά με την περσινή σχολική χρονιά, όταν η παιδική φτώχεια ήταν σε αντίστοιχα επίπεδα με χρόνια μνημονιακά.
Μα είναι ιστορίες αυτές για παιδιά; Ο Ιρλανδός Τζορτζ Μπέρναντ Σο τα είπε πιο απλά: «Μη χάνετε τον καιρό σας με κοινωνικές έρευνες. Εκείνο που ενδιαφέρει τον φτωχό, είναι η φτώχεια. Εκείνο που ενδιαφέρει τον πλούσιο, δεν μας ενδιαφέρει».
