«Η ελληνική οικονομία, από την έξοδο στην ανάκαμψη;» ήταν το θέμα της συζήτησης στην εκδήλωση που πραγματοποίησε στις 14 Οκτωβρίου στη Λέσχη του Πανεπιστημίου Αθηνών, το Σωματείο «ΑΞΙΟΤΗΣ», με κεντρικό ομιλητή τον κ. Θεόδωρο Πελαγίδη, καθηγητή Οικονομικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και Senior Fellow στο Brookings Institution.
Κατά την ομιλία του ο κ. Θεόδωρος Πελαγίδης έδωσε τη δική του διάσταση στα οικονομικά θέματα της κρίσης απαντώντας στο ερώτημα «Η ελληνική οικονομία, από την έξοδο στην ανάκαμψη;», το οποίο αξίζει να σημειωθεί πως είναι και ο τίτλος του ομώνυμου βιβλίου του ιδίου και του κ. Μ. Μητσόπουλου («Greece from Exit to Recovery?»), που εκδόθηκε από το Brookings Institution με την αρωγή του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.
Ειδικότερα ο κ. Πελαγίδης έκανε αναφορά στις χρονικές περιόδους που χωρίστηκε η έρευνα των δύο συγγραφέων και αφορά την περίοδο πριν το 2009 και από το 2009 έως σήμερα.
Αναφερόμενος στην προ κρίσης περίοδο, έκανε λεπτομερή αναφορά στην ελληνική πραγματικότητα και ιδιαίτερα στο «φαινόμενο Βίκινγκ», το οποίο αναφέρεται στα οργανωμένα συμφέροντα και κυρίως στη «ληστρική αντιμετώπιση του κράτους στην Ελλάδα», ενώ ιδιαίτερης ανάλυσης έτυχε και η έννοια «προσοδοφορία» που λειτουργεί σε βάρος της Ανάπτυξης.
Σύμφωνα με τον ίδιο η οικονομική κρίση πυροδοτήθηκε από την αδυναμία της Ελλάδας να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις που ακολούθησαν την ενσωμάτωση του κοινού νομίσματος , η οποία, όπως επεσήμανε, μπορούσε να έχει προβλεφθεί καθώς η σύσσωμη η πολιτική ηγεσία γνώριζε το κόστος της προσχώρησης της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.
Η αναφορά του για την περίοδο μετά το 2009, επικεντρώθηκε στους τομείς της οικονομίας που επλήγησαν καθοριστικά από την κρίση υπογραμμίζοντας τις αστοχίες του μνημονίου στην προσπάθεια να καταστεί το χρέος βιώσιμο κατά τη διάρκεια της ύφεσης.
Οι αστοχίες αυτές αφορούν κυρίως στη βαριά φορολόγηση χωρίς διάκριση - ειδικά στους τομείς που αφορούν την εξαγωγική δραστηριότητα με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο να γράφει απώλειες στις εξαγωγές, την εσωτερική υποτίμηση με οριζόντιο τρόπο, η οποία σε συνδυασμό με την υψηλή φορολόγηση έχει ως απόρροια την χαμηλή ανταγωνιστικότητα και τις περικοπές των μισθών, δεδομένων των υψηλών ποσοστών ανεργίας.
Σύμφωνα με τον κ. Πελαγίδη, τόσο το ΔΝΤ όσο και η Ε.Ε. θα έπρεπε να έχουν επικεντρωθεί στα κύρια προβλήματα της οικονομίας και στο μη μισθολογικό κόστος , και όχι εφαρμογή αλόγιστης και χωρίς διάκριση φορολογίας και στη μείωση των μισθών.
Οι προτάσεις του για ανάπτυξη και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας καινοτομούν μη στηριζόμενες σε στερεότυπα όπως ο Τουρισμός, η Ναυτιλία και η ανάπτυξη του Πρωτογενούς Τομέα αλλά ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές με κυρίαρχη αυτή της αναδιάρθρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος ( επικαλούμενος το Φιλανδικό Μοντέλο), η ενίσχυση της Έρευνας και της Ανάπτυξης, η βελτίωση της ποιότητας των υποδομών, ο έλεγχος της διαφθοράς και η προώθηση του ανταγωνισμού.
