Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Διάχυτη είναι η εκτίμηση στις Βρυξέλλες ότι η νέα διαμάχη που ξέσπασε τις τελευταίες βδομάδες μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας, για την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική στην Ευρωζώνη, δεν θα έχει το ίδιο τέλος με τις προηγούμενες, δηλαδή την άτακτη υποχώρηση των Γάλλων.
Από την εκδήλωση της ελληνικής κρίσης, που εξελίχθηκε στην πορεία σε ευρωπαϊκή, το Παρίσι σήκωσε πολλές φορές τους τόνους, αρχικά με τον πρώην πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και στη συνέχεια με τον σημερινό Φρανσουά Ολάντ.
Οι Γάλλοι ζητούσαν αλλαγή πορείας με έμφαση στην ανάπτυξη και κάθε φορά προσέκρουαν σε ένα κατηγορηματικό «nein» της καγκελαρίου Μέρκελ. Και έκαναν πίσω.
Αυτή τη φορά, όμως, φαίνεται ότι τα δεδομένα είναι διαφορετικά, γιατί η Γαλλία δεν έχει την πολυτέλεια μιας ακόμη υποχώρησης έναντι του Βερολίνου.
Οχι για λόγους πρεστίζ, άλλωστε είναι σαφές εδώ και χρόνια πως το Παρίσι δεν έχει το πάνω χέρι.
Ο βασικός λόγος είναι πλέον άλλος, έχει να κάνει με την επιβίωση της γαλλικής οικονομίας, αλλά και την πολιτική επιβίωση του προέδρου Ολάντ.
Η γαλλική οικονομία βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρες αδιέξοδο: η ανεργία αυξάνεται συνεχώς τα δύο τελευταία χρόνια, έχοντας φτάσει το 10,5% στο σύνολο και στο 24% στους νέους, η οικονομία κινείται μεταξύ ύφεσης και μηδενικής ανάπτυξης, ενώ το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου κινείται σε ιστορικό υψηλό.
Η αρνητική αυτή εξέλιξη είναι προϊόν μιας περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής η οποία έχει οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο, γιατί η ύφεση μειώνει τα φορολογικά έσοδα, το δε έλλειμμα, παρά τις δύο παρατάσεις που έχει λάβει η Γαλλία για τη μείωσή του, κινείται σταθερά πάνω από 4%.
Ο κ. Ολάντ βρίσκεται σε πολιτικό αδιέξοδο ακόμη και μέσα στο ίδιο του το κόμμα, ενώ το ποσοστό αποδοχής του από τους Γάλλους (17%) αποτελεί ιστορικό χαμηλό από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Συνεπώς, η μονομερής απόφαση της Γαλλίας να χαλαρώσει τη δημοσιονομική πολιτική και να απαιτήσει στροφή της Ευρωζώνης στην ανάπτυξη είναι μονόδρομος.
Το Παρίσι δεν είναι μόνο του, έχει την απόλυτη στήριξη του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι, για τον οποίο η δημοσιονομική χαλάρωση είναι επίσης θέμα επιβίωσης.
Το Βερολίνο προς το παρόν αντιστέκεται γιατί η κα Μέρκελ βλέπει πως κινδυνεύει να «γκρεμίσει» μια δημοσιονομική πειθαρχία που επέβαλε με πολύ κόπο στην Ευρωζώνη, εκμεταλλευόμενη την ελληνική κρίση.
Ωστόσο και για την ίδια τα πράγματα δεν είναι απλά.
Η γερμανική οικονομία άρχισε να δείχνει τα πρώτα σημάδια κόπωσης, προϊόν της ουκρανικής κρίσης αλλά και της υποχώρησης των εξαγωγών στο Νότο της Ευρωζώνης.
Από την άλλη, οι συνεταίροι της στην κυβέρνηση, οι σοσιαλδημοκράτες, πιέζουν έντονα την καγκελάριο για μια πιο αναπτυξιακή πολιτική στην Ευρωζώνη.
Το βέβαιο είναι ότι βρισκόμαστε εν όψει σημαντικών εξελίξεων και πως οι ελπίδες για αλλαγή πορείας στην Ευρωζώνη αυτή τη φορά είναι ιδιαίτερα αυξημένες.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΛΟΣ - [email protected]
