Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική».
Δεν έχει κανείς λόγους να αμφισβητήσει τις προθέσεις της κυβέρνησης στη «μάχη κατά της ανεργίας», οι οποίες εκφράστηκαν χθες για άλλη μια φορά με την πρωθυπουργική ρήση «η ανεργία είναι ο πιο ύπουλος και σκληρός εχθρός της κοινωνίας» και τη διαπίστωση, από την ίδια πηγή, πως «δεν αρκούν τα ευχολόγια για την αντιμετώπιση της ανεργίας, πρέπει να αναληφθεί δράση, καθώς ήδη μπαίνουμε στο δρόμο της ανάκαμψης».
Ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι θεωρητικό, είναι πρακτικό, δεν έχει να κάνει με τις προθέσεις αλλά με τα αποτελέσματα και την πραγματικότητα της πρωτοφανούς ανεργίας που αντιμετωπίζει η οικονομία. Με τα αποτελέσματα των πρωτοβουλιών που έχει αναλάβει έως τώρα η ελληνική κυβέρνηση και των επιλογών που έχει κάνει η ευρωπαϊκή ηγεσία για να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα που απειλεί την ίδια την κοινωνική συνοχή της Ενωσης.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει προσπαθήσει να ενισχύσει την απασχόληση αξιοποιώντας κοινοτικά κονδύλια σε προγράμματα επανακατάρτισης και επιδότησης θέσεων εργασίας, αλλά οι δράσεις αυτές θυμίζουν την προσπάθεια να καταπολεμηθεί μια βαριά ασθένεια με τη χρήση ασπιρίνης. Προφανώς, η περιστασιακή προσέγγιση του προβλήματος δεν δίνει λύσεις αποφασιστικές και βιώσιμες. Η γάγγραινα της ανεργίας θα συνεχίσει να υποσκάπτει την ελληνική οικονομία και κυρίως την ελληνική κοινωνία για πολλά χρόνια ακόμη, αν δεν αντιμετωπιστεί μακροπρόθεσμα και όχι με κρατικά ή κοινοτικά προγράμματα, αλλά με χαλάρωση των όρων λιτότητας που πλήττουν βάναυσα την αγορά και της στερούν συνεχώς νέες θέσεις εργασίας και με την υιοθέτηση ενός αναπτυξιακού μοντέλου που θα μπορέσει να δώσει απασχόληση για πολλά χρόνια επανασυστήνοντας το χαμένο ελληνικό παραγωγικό δυναμικό.
Το κλίμα και οι δείκτες στην ελληνική οικονομία έχουν μεταβληθεί προς το καλύτερο, αλλά η πραγματικότητα δεν έχει αντιληφθεί ακόμη τις μεταβολές αυτές. Στην Ευρώπη το χάσμα μεταξύ των χωρών-μελών μεγαλώνει αντί να συρρικνώνεται. Ομως στην πράξη, πέρα από την αποσπασματική αντιμετώπιση, δεν υπάρχει ουσιαστικό πρόγραμμα που θα μπορούσε να δώσει ώθηση στην απασχόληση. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες εξέφρασαν στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής την ανησυχία τους, αλλά η κινητικότητά τους φτάνει μόνο έως εκεί.
Το πρόβλημα βρίσκεται στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης, που οφείλει να προτείνει και να δομήσει το νέο παραγωγικό μοντέλο, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που οφείλει να επιτρέψει την απελευθέρωση πόρων προς την ανάπτυξη, τους οποίους τώρα έχει στρατεύσει στη μάχη της δημοσιονομικής καθαρότητας. Χρειάζεται μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και ευρηματικότητα για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της ανεργίας. Αλλιώς το μόνο που θα μπορούμε να κάνουμε είναι να καταμετρούμε τις απώλειες.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
