Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Τι ακριβώς περιμένει η Ευρωπαϊκή Ενωση από το νέο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ; Και τι ακριβώς αντιπροσωπεύει για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης ο πεπειραμένος Ευρωπαίος και ευρωπαϊστής πολιτικός;
Αυτές οι ερωτήσεις έχουν τον πρώτο λόγο καθώς ο 59χρονος πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και τέως πρόεδρος του Eurogroup πήρε χθες το χρίσμα από το Ευρωκοινοβούλιο για τη νέα του θέση με μια εκλογική πλειοψηφία (422 υπέρ, 250 κατά) που φαίνεται άνετη, όμως δεν καταγράφει τις αντιδράσεις, τις έντονες πολιτικές ζυμώσεις, αλλά και το παρασκήνιο που συνόδεψε την πορεία προς την εκλογή του.
Ο κ. Γιούκνερ είναι ο πρώτος που αναλαμβάνει την προεδρία της Κομισιόν κατόπιν εκλογικής διαδικασίας και ψηφοφορίας, γεγονός που δίνει πολλές σημειολογικές αναφορές στην ανάληψη των καθηκόντων του.
Ταυτόχρονα όμως είναι ο πρώτος πρόεδρος που παίρνει τις τύχες της Επιτροπής στα χέρια του εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης που έχουν γνωρίσει η Ευρώπη και η Ευρωζώνη από τη γέννησή τους, γεγονός που έχει οδηγήσει σε ευρύτατη αμφισβήτηση του ρόλου και της ικανότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ακόμη περισσότερο έχει πλήξει ευθέως την αναγκαιότητα ύπαρξης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι επικριτές και πολέμιοί του, με πρώτη και σημαντικότερη τη Βρετανία, κάνουν λόγο για έναν «επικίνδυνο άνθρωπο» που δεν είναι ικανός να κάνει αυτό που χρειάζεται αυτή την περίοδο η Ευρώπη, δηλαδή να σπάσει τους δεσμούς του με το παρελθόν και να προχωρήσει στις ριζοσπαστικές λύσεις που απαιτούνται, ενώ οι υποστηρικτές του, στην ομάδα των οποίων συγκαταλέγεται και η γερμανική ηγεσία, θεωρούν ότι είναι αυτός που μπορεί «να φτιάξει τα πράγματα», καθώς συνδυάζει ιδανικά την προσήλωση στην ευρωπαϊκή ιδέα, την καλή γνώση των ευρωπαϊκών μηχανισμών και την προσωπική πολιτική προσέγγιση προς το κοινωνικό πρόσωπο της Ευρώπης που έχει χλομιάσει επικίνδυνα στα χρόνια της κρίσης.
Η πραγματικότητα για τον κ. Γιούνκερ, που είχε γίνει για πρώτη φορά υπουργός στα 29 του χρόνια, είναι πολύ συγκεκριμένη.
Πρέπει να αποδείξει στην πράξη ότι ήταν η καλύτερη επιλογή σε μια εποχή που η Ευρώπη μάχεται να μείνει στο δρόμο της ανάκαμψης, ενώ αντιμετωπίζει γεωπολιτική ένταση με τον ισχυρό της γείτονα, τη Ρωσία, και να τεκμηριώσει ότι δεν έχει στο μέλλον λόγο ύπαρξης η διογκούμενη πολιτική και κοινωνική αντίθεση στην περαιτέρω ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Το στοίχημα αυτό δεν είναι μια προσωπική πρόκληση για το νέο πρόεδρο της Επιτροπής, αφορά όσους πιστεύουν ότι, παρά τα σημαντικά προβλήματα που έχουν ανακύψει, ο δρόμος της Ενωμένης Ευρώπης είναι ο μοναδικός που μπορούν να βαδίσουν χωρίς περιπέτειες από εδώ και στο εξής οι λαοί της Ευρώπης.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
