Τις τρεις περισσότερο επικίνδυνες στιγμές της ευρωπαϊκής κρίσης περιγράφει ο απερχόμενος επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της Ε.Ε., Όλι Ρεν, παραδεχόμενος ότι αν και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είχαν πολύ συχνά την αίσθηση ότι η κρίση έφτασε στον πάτο, μετά από λίγο καιρό η πτώση συνεχιζόταν.
Σύμφωνα με τον Ρεν, ο οποίος παραιτήθηκε σήμερα από την Κομισιόν καθώς εξελέγη τον Μάιο ευρωβουλευτής, οι τρεις επικίνδυνες στιγμές ήταν: η αποτυχία του πρώτου προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας να δημιουργήσει εμπιστοσύνη στην αγορά, η αναταραχή στις αγορές το φθινόπωρο του 2011, αλλά και τον Ιούνιο του 2012, όταν η Ευρωζώνη έφθασε, όπως υποστηρίζει, πολύ κοντά στη διάσπασή της.
Η συνέχιση της αναταραχής ανάγκασε τις κυβερνήσεις να συμφωνήσουν μόλις λίγες ημέρες αργότερα κατ' αρχήν στη δημιουργία Ταμείων διάσωσης της Ευρωζώνης. Απόφαση που, όπως επισήμανε ο απερχόμενος Επίτροπος, θα έπρεπε να ληφθεί από το 2010, ώστε να μη χαθούν δύο πολύτιμα χρόνια στην αντιμετώπιση της κρίσης, αναγκάζοντας την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να παρέμβει για να σώσει το ευρώ.
Ο Ρεν απέδωσε σοβαρές ευθύνες στη συμφωνία που έκαναν τον Οκτώβριο του 2010 η Γερμανίδα καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ και ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί στη γαλλική πόλη Ντοβίλ. Οι δύο ηγέτες συμφώνησαν ότι το νέο μόνιμο Ταμείο Διάσωσης που βρισκόταν στο τραπέζι των συζητήσεων θα προηγείτο όσον αφορά την αποπληρωμή του έναντι των ιδιωτών επενδυτών σε κάθε περίπτωση αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους. Αυτή η «ηλίθια συμφωνία» που τρόμαξε τους ιδιώτες επενδυτές, «ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Ιρλανδίας» πρόσθεσε ο κ. Ρεν. Τα επιτόκια δανεισμού του ιρλανδικού δημοσίου εκτοξεύθηκαν πάνω από το 7% και η διάσωση της χώρας έγινε αναπόφευκτη. «Ίσως η Ιρλανδία να κατέληγε ούτως ή άλλως σε ένα πρόγραμμα διάσωσης -αυτό είναι πολύ πιθανό- αλλά εκείνη την περίοδο προκλήθηκε αυτό το αποτέλεσμα».
Αναφορικά με την Ελλάδα, ο Ρεν ανέφερε ότι τον Ιούνιο του 2012 «ήταν πολύ κοντά ο κίνδυνος διάσπασης του ευρώ». Η Ελλάδα βρισκόταν στην αγωνία των δεύτερων εκλογών της σε διάστημα μικρότερο του διμήνου, με ανησυχίες ότι το αποτέλεσμα θα μπορούσε να προκαλέσει «σημαντική ανάληψη καταθέσεων που θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτη αστάθεια των χρηματοπιστωτικών αγορών». Ένας επιπλέον παράγοντας που προκαλούσε αβεβαιότητα ήταν η ασαφής θέση της Γερμανίας σχετικά με το πόσο ισχυρά θα υπερασπιζόταν τη συνέχιση της συμμετοχής της Ελλάδας στο ευρώ.
Τέλος, ο ίδιος τόνισε ότι ο τρόπος διακυβέρνησης της Ευρωζώνης, όπου απαιτείται συμφωνία των 18 χωρών, σημαίνει ότι αυτή «καταλήγει πιο συχνά σε δεύτερες καλύτερες επιλογές» σε σχέση με τις
ΗΠΑ, «όπου μπορούν να εφαρμοσθούν ευκολότερα οι πρώτες καλύτερες οικονομικά μέθοδοι».
