Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική».
Αν εξετάσει κανείς τους άπειρους εξαιρετικούς τουριστικούς προορισμούς ανά την Ελλάδα, εύκολα θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν διαμονές που μπορούν να είναι συμβατές με σχεδόν κάθε εισοδηματική κατηγορία καταναλωτών, εγχώριων και ξένων. Είναι βέβαιο όμως ότι «το καλάθι» της μέσης Ελληνίδας, ακόμη και Ευρωπαίας, νοικοκυράς δεν περιλαμβάνει διακοπές σε πολυτελές ξενοδοχείο με θέα στην Καλντέρα της Σαντορίνης.
Η παραγωγή της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας δεν αφορά μόνο «τα μπάνια του λαού». Εχει να κάνει με τον τομέα ο οποίος είναι ένας από τους βασικούς τροφοδότες του ελληνικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος και συνιστά οπωσδήποτε το πεδίο στο οποίο η χώρα μας έχει φυσικά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Αν ένα προϊόν είναι μοναδικό πρέπει να το πουλήσεις σε τιμή που να ανταποκρίνεται σε αυτή του την ιδιότητα. Αλλιώς ευτελίζεται και στα μάτια του πιθανού αγοραστή.
Ο μόνος περιορισμός σε αυτή την προσέγγιση είναι το ποια τιμή είναι πρόθυμη να πληρώσει η αγορά για να το αποκτήσει. Αυτό όμως δεν καθορίζεται με διοικητικές διαδικασίες ούτε με -έστω και υψηλού επιπέδου- πολιτικές παρεμβάσεις. Προκύπτει από έρευνα αγοράς και προσεκτική τιμολόγηση, που η κάθε επιχείρηση η οποία επιθυμεί τη μακροημέρευσή της οφείλει να είναι σε θέση να την κάνει. Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα επιβιώσει, αφού θα παραμείνει με ένα πανάκριβο προϊόν στα ράφια της ή στην προκειμένη περίπτωση με πανάκριβα αλλά άδεια καταλύματα. Καθώς μάλιστα ένα ικανό μέρος του «χρηματιστηρίου των κρατήσεων για διακοπές» έχει περάσει πλέον στο Διαδίκτυο, οι διαπιστώσεις των διαθέσεων και οι προσαρμογές τιμολόγησης έχουν πολύ πιο άμεσο χαρακτήρα από όσο αρκετά χρόνια πριν.
Προφανώς η αρμόδια πολιτική ιεραρχία μπορεί και πρέπει να έχει άποψη και λόγο αν διαπιστώνει -τεκμηριωμένα- γενικευμένες στρεβλώσεις. Ομως, οι καλύτερες παρεμβάσεις είναι αυτές που φτάνουν και επιτυγχάνουν το στόχο τους χωρίς κανείς να καταλάβει ποιος και πότε έριξε το βέλος. Παρεμβάσεις που γίνονται «on camera» στα τηλεοπτικά δελτία των οκτώ για μαζική εσωτερική «λαϊκή» κατανάλωση, το μόνο που μπορούν να επιτύχουν είναι να προσαρμόσουν τις τιμές εξαφανίζοντας τους ξένους πελάτες και τη διεθνή ζήτηση. Δεν χρειάζεται δα και μεγάλη προσπάθεια για να εγκαταλείψουν τα διεθνή μέσα τις ειδυλλιακές εικόνες του ελληνικού καλοκαιριού και να επικεντρωθούν στο πόσο ακριβές είναι, ενδεχομένως, αυτές οι εικόνες.
Δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη στρατηγική προσέγγιση το να καλούμε μεγάλους ξένους επενδυτές να υλοποιήσουν σημαντικές τουριστικές επενδύσεις και ταυτόχρονα να δείχνουμε ότι με κάθε ευκαιρία διατυμπανίζουμε προς κάθε κατεύθυνση -και προς τους δυνητικούς πελάτες μας- ότι το ελληνικό τουριστικό προϊόν γίνεται ακριβό, άρα μη ανταγωνιστικό.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
