Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα κρίσιμο νομοσχέδιο το οποίο διασφαλίζει τη συνέχεια του προγράμματος δανειοδοτικής στήριξης της ελληνικής οικονομίας, αλλά ταυτόχρονα εισάγει πλειάδα θεσμικών ανατροπών στο εσωτερικό της χώρας, προωθείται και ψηφίζεται την τελευταία στιγμή. Το ίδιο έχει συμβεί αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, όταν χρειάστηκε η πιεστική ταχύτητα των αποφάσεων να καλύψει την τραχύτητα των μεταβολών που επιβάλλονται.
Στην πράξη δεν συνέτρεχε κανείς άλλος λόγος να υπάρξει μια συζήτηση επτά μηνών για να ληφθεί η απόφαση της Βουλής και πάλι στις χρονικές παρυφές του κρίσιμου Eurogroup που θα πάρει την απόφαση εκταμίευσης της δόσης. Κανείς δεν απαγόρευσε στην κυβέρνηση να οριστικοποιήσει τις αλλαγές ικανό διάστημα πριν εξαντληθεί ο διαθέσιμος χρόνος.
Οι απορίες που προκύπτουν είναι προφανείς. Γιατί η προσπάθεια για τη διάσωση της χώρας και την ανάπτυξή της, την οποία επικαλείται η κυβέρνηση, θα έπρεπε να παίρνει αυτή τη μορφή; Δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση να έχει πείσει εγκαίρως και με απτά επιχειρήματα τους βουλευτές οι οποίοι τη στηρίζουν για τις αγαθές προθέσεις όσων υιοθετούνται με το πολυνομοσχέδιο, εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα; Γιατί ένα κρίσιμο θέμα όπως η διατήρηση της βιωσιμότητας του τραπεζικού συστήματος αφέθηκε να θεωρηθεί αποτέλεσμα συνδιαλλαγής; Γιατί δόθηκε ευκαιρία, σε όποιον το επιθυμεί, να κάνει λόγο για «κοινοβουλευτική εκτροπή και κοινοβουλευτικό πραξικόπημα»;
Γιατί η διαδικασία αλλαγής της νομοθεσίας που χαρακτηρίζει την παραγωγή και διακίνηση γάλακτος κατέληξε να πάρει τη διάσταση πολιτικού παζαριού, με τον καταθέτοντα υπουργό να μην μπορεί να τεκμηριώσει πειστικά τη χρησιμότητα της πρότασής του, έναν από τους συναρμόδιους υπουργούς να αρνείται έως την τελευταία στιγμή την υπογραφή του στην κατάθεση του νομοσχεδίου και έναν υφυπουργό να παραιτείται λόγω διαφωνιών, καταγγέλλοντας ότι συνάδελφός του υπουργός μεθοδεύει τη διευκόλυνση των αθρόων εισαγωγών εις βάρος της ελληνικής παραγωγής;
Προφανώς η αναζήτηση καλύτερης μορφής της διαδικασίας «διάσωσης της χώρας» δεν έχει να κάνει με το «στιλ» της πολιτικής που ακολουθήθηκε, αλλά με την ουσία των επιλογών που γίνονται. Οσο περισσότερο προβληματική παρουσιάζεται αυτή η εικόνα τόσο περισσότερο βάλλεται το πολιτικό σύστημα για το ήθος που υιοθετεί στην άσκηση εξουσίας, τόσο περισσότερο αδυνατίζει το κύρος των αποφάσεων και των πεπραγμένων του και τόσο ευκολότερο φαντάζει σε κάποιους να επαγγέλλονται τη διάλυσή του και την επαναδόμησή του στα μέτρα που τους βολεύει.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
