Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Πολλά και ισχυρά έχουν υπάρξει τα χτυπήματα του Εγκέλαδου στην Ελλάδα. Ολες οι περιοχές της χώρας επλήγησαν, κατά καιρούς, από τα σεισμικά Ρίχτερ, πλην... μιας. Ποιας; Αυτής όπου εδρεύει το Μαξίμου. Θα πείτε, μα πώς; Θαύμα; Σίγουρα όχι. Είναι όμως γεγονός.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να εξηγήσει την επιμονή όλων των κυβερνήσεων να μην εξετάζουν την υποχρεωτική ασφάλιση των ακινήτων ως μέτρο θωράκισης της περιουσίας των Ελλήνων έναντι του σεισμού;
Χρόνια τώρα, υπουργοί και υφυπουργοί τρέχουν πάντα μετά το συμβάν να προλάβουν τα απρόβλεπτα. Να σταθούν «κοντά» στο λαό, μπροστά φυσικά από τις κάμερες. Κανείς όμως δεν φρόντισε να βρεθεί και μπροστά από τα γεγονότα. Να προνοήσει για την ασφάλιση των ακινήτων. Θα πείτε, αν προνοούσαν κάποιοι, έστω λίγοι, ίσως η Ελλάδα να μην ήταν στη δεινή οικονομική θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα.
Ακόμα κι έτσι όμως, όταν οι τελευταίοι υπουργοί Οικονομικών προωθούσαν προς ψήφιση στη Βουλή μνημονιακούς φόρους για τα ακίνητα, κανείς και πάλι δεν σκέφθηκε ότι, αντί των αντιαναπτυξιακών φόρων, θα μπορούσαν να καθιερώσουν αναπτυξιακές «επιβαρύνσεις».
Η υποχρεωτική ασφάλιση ενός ακινήτου, για παράδειγμα, λειτουργεί ως επιβάρυνση για τους ιδιοκτήτες ακινήτων, ωστόσο όμως έχει και θετικές παρενέργειες. Βασικότερη, αυτή της ενεργοποίησης των ασφαλιστηρίων συμβολαίων σε περιπτώσεις καταστροφικών σεισμών.
Στην Κεφαλονιά, λοιπόν, αν κάποιοι είχαν προνοήσει, οι ασφαλιστικές εταιρείες θα καλούνταν σήμερα να καλύψουν τις ζημιές, οι ιδιοκτήτες ακινήτων θα εξασφάλιζαν τα απαραίτητα κεφάλαια για την αποκατάσταση των ακινήτων τους, θα αναθερμαινόταν η οικοδομική δραστηριότητα στην περιοχή, ο κλάδος θα έκανε τζίρο, θα πληρώνονταν φόροι (ΦΠΑ, εισοδήματος, κερδών), θα ενισχυόταν η απασχόληση, δεν θα υπήρχε θέμα ρευστότητας, οι πληγείσες τοπικές κοινωνίες θα καλούνταν να αντιμετωπίσουν μόνο ζητήματα καθημερινότητας και, βέβαια, το δημόσιο ταμείο δεν θα ζημιωνόταν οικονομικά από τις καταστροφές.
Η κρίση, λοιπόν, αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως «ευκαιρία» για την κυβέρνηση να ανταποκριθεί σε ένα χρόνιο αίτημα της ασφαλιστικής αγοράς, προσδοκώντας αναπτυξιακά οφέλη. Δεν το έπραξε όμως. Επέλεξε την εύκολη, αντιαναπτυξιακή, άδικη κοινωνικά, οριζόντια λύση της φορολόγησης. Επέλεξε να ρίξει στον «Καιάδα» του δημόσιου ταμείου κι άλλους φόρους.
ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΤΣΟΥΛΟΣ - [email protected]
