Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Είναι τέτοια η έκταση και το βάθος της ελληνικής κρίσης, που καμία κυβέρνηση, όποια πολιτική ή οικονομική διαχείριση και εάν έκανε, δεν θα μπορούσε να μείνει αλώβητη. Η παρούσα συγκυβέρνηση, όμως, συχνά φέρεται λες και θέλει να εξαντλήσει όσο γίνεται πιο γρήγορα το -ούτως ή άλλως- περιορισμένο πολιτικό κεφάλαιο που έχει στη διάθεσή της.
Προς επίρρωση τούτου, και σε συνέχεια των παλινωδιών για το φόρο ακινήτων, πρόσφατο παράδειγμα στο πεδίο της φορολογικής πολιτικής αποτελούν τα εξοντωτικά πρόστιμα, που έχουν ξεσηκώσει οργισμένες αντιδράσεις στον επιχειρηματικό κόσμο και στην κοινότητα των φοροτεχνικών. Ηταν, άραγε, τόσο δύσκολο να είχε προηγηθεί των όποιων αποφάσεων μία διαβούλευση με τους φορείς της αγοράς, για την εξεύρεση ενός λελογισμένου μοντέλου που θα τιμωρεί μεν τους παραβάτες, αλλά δεν θα ισοπεδώνει; Που θα διαχωρίζει στοιχειώδη πράγματα, δηλαδή το δόλο από το ανθρώπινο λάθος και κυρίως από την αδυναμία; Είναι αδιανόητο, για παράδειγμα, το Δημόσιο να επιβάλλει τέτοια πρόστιμα για καθυστερημένη οφειλή σε έναν επιχειρηματία, στον οποίο το ίδιο οφείλει επιστροφές ΦΠΑ. Γιατί, λοιπόν, για ακόμα μία φορά, θα πρέπει πρώτα να αναστατωθεί η αγορά και μετά να περιμένουμε την πρωθυπουργική παρέμβαση για τις απαραίτητες διορθώσεις;
Αλλά και στο μακροοικονομικό επίπεδο, η μονότονη, σχεδόν εμμονική, ρητορική για το πρωτογενές πλεόνασμα, που συνδέεται ευθέως με τα εξαντλητικά φοροεισπρακτικά μέτρα, αποδεικνύεται το λιγότερο ριψοκίνδυνη. Προφανώς και οι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί είναι προϋπόθεση για την αποκατάσταση της δημοσιονομικής σταθερότητας της χώρας. Αλλά όταν ποντάρεις τόσο πολλά σε αριθμούς που δεν έχουν ακόμα θετικό αντίκτυπο στις ζωές των ανθρώπων, τελικά αυτοϋπονομεύεις την ίδια την επιτυχία σου. Η οποία αμφισβητείται πλέον και ως προς την αριθμητική της από τον καθ’ ύλην αρμόδιο, τον επικεφαλής της Eurostat, πιθανώς ως κάποιο προμήνυμα εν όψει της διαπραγμάτευσης για το χρέος, που όμως κάνει ζημιά στο επίπεδο των εντυπώσεων (γιατί, λογικά, πρωτογενές πλεόνασμα θα «βγάλουμε», δεν μπορεί το οικονομικό επιτελείο να έχει πέσει τόσο έξω).
Συμπερασματικά, η απόσταση από τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και της αγοράς, και η απίστευτη προχειρότητα στο σχεδιασμό της φορολογικής πολιτικής, σε συνδυασμό βέβαια με τους υψηλούς φορολογικούς συντελεστές της, αποτελούν τις βασικές κακοδαιμονίες της κυβέρνησης Σαμαρά. Ακούγεται ότι, αντί πρόωρων εθνικών εκλογών, επίκειται ανασχηματισμός, μετά την ολοκλήρωση της επικείμενης αξιολόγησης της τρόικας. Εάν το σενάριο επαληθευτεί, θα είναι το τελευταίο πολιτικό χαρτί του πρωθυπουργού. Ας το παίξει με θάρρος, προχωρώντας σε σαρωτικές αλλαγές και ρήξεις, χωρίς συμβιβασμούς.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΛΙΔΗΣ - [email protected]
