Τα Κοινοβούλια της Γερμανίας και μερικών ακόμη χωρών-μελών της Ευρωζώνης αναμένεται, σήμερα, να δώσουν την έγκρισή τους για τη χορήγηση στην Ελλάδα της δόσης των 2,5 δισ. ευρώ. Το ίδιο αναμένεται να πράξει και το ΔΝΤ για την καταβολή της δόσης του 1,8 δισ. ευρώ, που αποτελεί και τη συμβολή του Ταμείου στη χρηματοδότηση του οικονομικού προγράμματος.
Για να φθάσουμε μέχρις εδώ, προηγήθηκαν μια σειρά από συζητήσεις μεταξύ της τρόικας και της κυβέρνησης, ενώ δεν έλειψαν και οι αρνητικές για τη χώρα μας δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, ότι η Ελλάδα δεν εφαρμόζει τις δεσμεύσεις της ή τις υλοποιεί πλημμελώς, και εκτοξεύονταν απειλές για μη χορήγηση του δανείου αν δεν ψηφιστεί από τη Βουλή και το τελευταίο -κατά κυριολεξία- προαπαιτούμενο. Νέο ραντεβού με την τρόικα ορίστηκε για το Σεπτέμβριο.
Οι συζητήσεις θα λάβουν χώρα μετά τις γερμανικές εκλογές, οπότε θα φανεί αν θα υπάρξουν αλλαγές στην πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης από τη γερμανική ηγεσία, η οποία κατέχει τον πρωτεύοντα ρόλο εντός της Ευρωζώνης. Δραματικές μεταβολές δεν πρόκειται να αναμένονται στη γερμανική πολιτική, αν λάβουμε υπόψη το κλίμα και τους συσχετισμούς δυνάμεων που έχουν διαμορφωθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην Ευρωζώνη. Με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα, η ύφεση θα συνεχιστεί το 2013 και πιθανώς και το 2014.
Η ύφεση είναι συνέπεια του προγράμματος λιτότητας το οποίο οδήγησε σε μια σειρά από προβλήματα την οικονομία και την κοινωνία. Το ερώτημα το οποίο τίθεται είναι ποια είναι τα περιθώρια άσκησης διαφορετικής πολιτικής που μπορεί να έχει η Ελλάδα. Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι το πλαίσιο άσκησης εθνικής οικονομικής πολιτικής έχει αλλάξει ριζικά από τη στιγμή κατά την οποία η Ελλάδα είναι μέλος της ΟΝΕ κι έχει ενιαίο νόμισμα.
Παράλληλα αντιμετωπίζει οξύτατα δημοσιονομικά προβλήματα, αλλά και κινείται σε περιβάλλον απελευθέρωσης των αγορών χρήματος και κεφαλαίων και διεθνοποίησης των παραγωγικών διαδικασιών που οδηγεί σε στενότερη διασύνδεση των εθνικών αγορών. Οσο πιο συνδεδεμένες είναι μεταξύ τους οι οικονομίες τόσο περισσότερο επηρεάζει η μία την άλλη και επομένως τόσο περισσότεροι είναι οι περιορισμοί που τίθενται στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί μια χώρα να απαιτεί τη λήψη μέτρων που θα οδηγούν την οικονομία της σε ανάπτυξη. Πριν από την ανάπτυξη, χρειάζεται να επιλύσει, με τα μέσα που έχει συμφωνήσει, τη δημοσιονομική εξυγίανση.
Η ανάπτυξη είναι η πιο δημοφιλής λέξη για τις κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα. Η λέξη έχει καταντήσει σύνθημα κενού περιεχομένου και εύκολη οδός διαφυγής από τα ουσιαστικά και καίρια προβλήματα που απασχολούν τη χώρα και το λαό. Καιρός να αποκτήσει περιεχόμενο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΛΑΚΟΥΤΣΗΣ - [email protected]
