Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος έχει τεθεί -και όχι αδικαιολόγητα- ο προβληματισμός για τη διασφάλιση της καλύτερης δυνατής μελλοντικής προοπτικής του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας, του ΟΛΠ, αλλά και της υπόλοιπης λιμενικής βιομηχανίας της.
Στους συλλογισμούς που αναπτύσσονται, τη θέση κορυφαίου ερωτήματος οφείλει να έχει η σπουδαιότητα της λιμενικής βιομηχανίας για τη μελλοντική ανάπτυξη της χώρας. Και αυτό γιατί η αντιμετώπισή της μόνο ως πηγής εσόδων δεν καταλήγει σε ορθά συμπεράσματα, καθώς τα έσοδα του ΟΛΠ μαζί με αυτά του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων Πειραιά (Cosco), δηλαδή τα έσοδα του «φιλέτου» της λιμενικής βιομηχανίας, δεν ξεπερνούν τα 200 - 220 εκατ. ευρώ.
Αντίθετα, η σπουδαιότητα των λιμανιών για την οικονομία είναι πολλαπλάσια, αφού τα πλοία εισάγουν, εξάγουν αλλά και δημιουργούν πλούτο, καθώς ο αριθμός των επιχειρήσεων που αναπτύσσονται γύρω από τη λιμενική δραστηριότητα είναι πολύ μεγάλος. Αν αποσαφηνίσεις τη σπουδαιότητα του τομέα, μπορείς να προχωρήσεις στο επόμενο ζήτημα.
Το δίλημμα ανάμεσα στην πώληση ή τις παραχωρήσεις. Ειδικά για το λιμάνι του Πειραιά, οι παραχωρήσεις φαίνεται ότι δύσκολα θα ευδοκιμήσουν, εάν γίνει τελικά ο φιλικός διακανονισμός που δίνει και τον υπόλοιπο του προβλήτα ΙΙΙ στην Cosco. Τα στοιχεία είναι πολύ συγκεκριμένα: Στο Car Terminal δεν χρειάζονται επενδύσεις, αφού η δραστηριότητα εκεί τρέχει με υψηλούς ρυθμούς σε ό,τι αφορά το διαμετακομιστικό φορτίο, ενώ μόλις ξεκινήσει και το τρένο, θα αυξηθεί η διακίνησή του. Επίσης, εφόσον ο ΟΛΠ λάβει την επιδότηση των σχεδόν 100 εκατ. ευρώ από τα ευρωπαϊκά κονδύλια για τις υποδομές κρουαζιέρας, δεν χρειάζονται επιπλέον επενδύσεις ούτε σε αυτό το πεδίο. Ετσι, μένει μόνο ο κλάδος της ναυπηγοεπισκευής, ο οποίος, με κόστος 50 έως 60 εκατ. ευρώ, θα μπορούσε να αλλάξει όψη.
«Και γιατί τότε να πουληθεί ο ΟΛΠ και να μην μείνει όπως έχει;», προκύπτει το επόμενο ερώτημα. Το μοντέλο διακυβέρνησης, όμως, είναι προβληματικό. Το αν θα προλάβει ο ΟΛΠ να ολοκληρώσει τις υποδομές κρουαζιέρας έως το 2015, όπως οφείλει, τίθεται σε αμφιβολία, αν λάβουμε υπόψη μας την εμπειρία του εκθεσιακού κέντρου, όπου ο διαγωνισμός κατακυρώθηκε το 2008, αλλά μέχρι το τέλος του 2012 τα έργα δεν είχαν ξεκινήσει, με αποτέλεσμα να καταγγελθεί η σύμβαση.
Οπότε ο προβληματισμός παίρνει την εξής μορφή: Αν δεν είσαι σε θέση να αλλάξεις το μοντέλο διοίκησης επιχειρήσεων δημοσίου συμφέροντος, οφείλεις να πωλήσεις μια υψηλής σπουδαιότητας επιχείρηση για να εξασφαλίσεις το μέλλον της. Αναζητάς μια πολύ καλή τιμή, εξασφαλίζοντας παράπλευρες επενδύσεις και ανταποδοτικά οφέλη προς τους γύρω δήμους, και χωρίς να δεσμεύεσαι για το τι θα κάνεις με τα υπόλοιπα λιμάνια της Αττικής. Ο χρόνος τρέχει και οι όποιες αποφάσεις πρέπει να ληφθούν άμεσα.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΙΜΠΛΑΚΗΣ - [email protected]
