Περισσεύουν τις τελευταίες ημέρες οι δηλώσεις των Ευρωπαίων ηγετών που εκφράζουν την ανησυχία τους για τις διαστάσεις που έχει λάβει η ανεργία στην Ευρώπη. Είναι άξιο προβληματισμού, ωστόσο, το γεγονός ότι η ανεργία και ιδιαίτερα η ανεργία των νέων απασχολεί τώρα τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Εύλογα μπορεί να σκεφθεί κανείς ότι, πριν τα τραγικά στοιχεία για την απασχόληση δείξουν ότι το 60-70% των νέων ανθρώπων στην Ελλάδα δεν έχει δουλειά, υπήρξαν περίοδοι, πριν από μερικούς μήνες, όπου το ποσοστό αυτό ήταν 50% ή 40%. Ποιος ο λόγος που ο ευρωπαϊκός συναγερμός ήχησε στο 60% και αγνόησε τις προειδοποιήσεις του 50% και του 40%; Και, ακόμη περισσότερο, ποια ήταν η πρόβλεψη που όφειλε να διαθέτει μια ηγεσία σχετικά με την πολιτική που εφαρμόζει και τα αποτελέσματά της;
Χθες, ο κ. Μπαρόζο, αναφερόμενος ειδικά στην Ελλάδα, υπενθύμισε τον επανασχεδιασμό των προγραμμάτων που αποφασίστηκε στα τέλη του 2012 με κοινοτική χρηματοδότηση ύψους 517 εκατ. ευρώ και στόχο την τόνωση της απασχόλησης, την κατάρτιση και την ανάπτυξη επιχειρηματικότητας για περίπου 350.000 νέους.
Πρόκειται για πυροσβεστικά μέτρα, που δεν αντιμετωπίζουν πραγματικά το πρόβλημα, που απλώς προκαλούν εντυπώσεις και ελπίδες. Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα, θα προσπαθούσαμε να διπλασιάσουμε το ποσό, να εξοικονομήσουμε άλλα 500 εκατ. για να καλύψουμε διπλάσιο αριθμό ανέργων και, γιατί όχι, ακόμη 1 δισ. για να αντιμετωπίσουμε το σύνολο της ελληνικής ανεργίας. Προφανώς, η περιστασιακή προσέγγιση του προβλήματος δεν δίνει λύσεις αποφασιστικές και βιώσιμες.
Η γάγγραινα της ανεργίας θα συνεχίσει να υποσκάπτει την ελληνική οικονομία και κυρίως την ελληνική κοινωνία για πολλά χρόνια ακόμη, αν δεν αντιμετωπιστεί μακροπρόθεσμα και όχι με κρατικά ή κοινοτικά προγράμματα, αλλά με χαλάρωση των όρων λιτότητας που πλήττουν βάναυσα την αγορά και της στερούν συνεχώς νέες θέσεις εργασίας και με την υιοθέτηση ενός αναπτυξιακού μοντέλου που θα μπορέσει να δώσει απασχόληση για πολλά χρόνια επανασυστήνοντας το χαμένο ελληνικό παραγωγικό δυναμικό.
Το πρόβλημα βρίσκεται στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης, που οφείλει να προτείνει και να δομήσει αυτό το νέο παραγωγικό μοντέλο, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που οφείλει να επιτρέψει την απελευθέρωση πόρων προς την ανάπτυξη, τους οποίους τώρα έχει στρατεύσει στη μάχη της δημοσιονομικής καθαρότητας.
Το να θυμούνται οι Ευρωπαίοι ηγέτες την ανεργία και την ανάπτυξη λίγο πριν από μια Σύνοδο Κορυφής που θα ασχοληθεί με το θέμα ή τις παραμονές των γερμανικών εκλογών, όταν όλα πρέπει να αναδεικνύουν τη γερμανική φροντίδα για την ευρωπαϊκή ευταξία, απέχει πολύ από τη λύση του προβλήματος.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
